Πέτρινα Χρόνια

Η μοίρα μας επιφύλαξε να ζήσουμε σε πέτρινα χρόνια. Ανατράπηκε μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα το βιοτικό μας επίπεδο. Κι εγώ αισθάνομαι να περπατώ σ’ ένα δρόμο που έχει ερημώσει από καιρό και  δεν υπάρχει κανείς για να μιλήσω, μα ούτε και θέλω κόσμο γύρω μου. Δεν τραγουδώ, γιατί κανένα τραγούδι δεν μπορεί να μιλήσει για την πίκρα μου. Οι δρόμοι που διαβαίνω κρατούν μονάχα μια στιγμή και τούτο το ταξίδι μοιάζει να έχει ένα τέλος δίχως άλλη αρχή. Περπατώ βιαστικά, σαν το χρόνο που μας κλέβει τα νιάτα. Η νύχτα όμως δε βιάζεται να φύγει κι έτσι εγκαταστάθηκε στην ψυχή μου, δίχως φεγγάρι κι άστρα. Δεν μπορώ να ξεφύγω από τις ίδιες τις κραυγές της ψυχής μου. Οι ευχές μου οι παιδικές ξεχάστηκαν καιρό τώρα. Βαριαναστενάζω κι η καρδιά μου φλέγεται από έναν ατέλειωτο χειμώνα και δίχως ξημέρωμα δειλινά, από έναν καημό δίχως αύριο. Μοιάζει  η ψυχή μου πληγωμένο ζώο, χτυπημένο από αυτοκίνητο με ξένη σημαία.

Στην αέναη ιστορική μας διαδρομή ζήσαμε, ως λαός, ατέλειωτες μάχες. Άραγε κουραστήκαμε και δε θέλουμε πλέον να δώσουμε καμία άλλλη; Άραγε λησμονήσαμε πως η ζωή πάντοτε είναι μια μάχη που δεν τελειώνει ποτέ; Μοιάζουμε σακατεμένοι, πεσμένοι στο πάτωμα ενός ρινγκ με τον αντίπαλο να στέκεται από πάνω μας βλοσυρός κι άγριος, σίγουρος για τη νίκη του, έτοιμος να πανηγυρίσει την ολοκληρωτική ήττα μας. Στάζουν τα χείλη μας αίμα, τα μάτια μας δακρύζουν από τον πόνο. Πληγωθήκαμε.

Πέσαμε. Πληγωθήκαμε. Μα τώρα, είμαστε ακόμα πιο δυνατοί. Διότι η καρδιά μας είναι από σίδερο, η ψυχή μας από ατσάλι. Και στο βάθος του ρινγκ περνούν μία μία οι μορφές των προγόνων μας που έδωσαν τις δικές τους μάχες. Μάχες που τις κέρδισαν, μάχες που θριάμβευσαν. Εκείνοι τώρα μας βλέπουν, θεατές, να έχουμε πέσει κάτω, αιμόφυρτοι και μας κοιτούν με σθένος, μ’ ένα κρυφό χαμόγελο.

Είναι τα χρόνια πέτρινα που ζούμε, σκληροί καιροί μες τη φωτιά. Μα η Ελλάδα που κουβαλά τη γη στους ώμους της, που χάραξε τους δρόμους, κλείνει μέσα της εκείνες τις δυνάμεις που μπορούν να θρυμματίσουν τις πέτρες που γυρεύουν να μας καταπλακώσουν, που μπορούν να σπάσουν τις αλυσίδες που μας κρατούν δεσμώτες. Η Ελπίδα, η Πίστη, η Παράδοση, η Ιστορία, οι Ιδέες.

Τα πέτρινα χρόνια ήρθαν. Θα περάσουν. Διότι ο αγώνας ποτέ δεν τελειώνει για μας. Όσο σηκωνόμαστε και πάλι όρθιοι, ο αγώνας ποτέ δεν τελειώνει για μας. Όσο στα χείλη μας ποτέ δεν ακούγεται η λέξη «παραδίνομαι», ο αγώνας ποτέ δεν τελειώνει για μας. Όσο την καρδιά μας καίει η ελπίδα της αναγέννησης της πατρίδας μας, ο αγώνας ποτέ δεν τελειώνει για μας. Όσο την ψυχή μας φλογίζει η λευτεριά, ο αγώνας ποτέ δεν τελειώνει για μας.

Πέσαμε. Και λοιπόν;  Ώρα να σηκωθούμε και πάλι όρθιοι! Κραυγάζουν οι πάντες γύρω μας. «Πέθαναν οι ήρωες», «έσβησε η Ελλάδα». Μα οι ήρωες δεν πεθαίνουν. Γίνονται σύμβολα και δυναμώνουν τις ψυχές εκείνων που τους πιστεύουν. Ούτε η Ελλάδα σβήνει. Διότι έχει έναν τέτοιο πολιτισμό, όλο φως.