Η σημερινή ημέρα, εκτός από τη μέρα της Γυναίκας (η σύζυγός μου υποστηρίζει ότι οι γυναίκες είναι οι πραγματικοί «ηγέτες» του σπιτιού, ποιος είμαι εγώ να διαφωνήσω;) είναι και η ημερομηνία γέννησης ενός από τους μεγαλύτερους ηγέτες της χώρας μας στη σύγχρονη Ιστορία της. Αναφέρομαι στον Κωνσταντίνο Καραμανλή τον Πρεσβύτερο.
Τους τελευταίους μήνες μου έχει προξενήσει ιδιαίτερη απορία το γεγονός ότι οι πολίτες αυτής της χώρας μοιάζουμε να έχουμε πέσει σε μια χειμερία νάρκη. Δεν ξέρω αν φταίει ο μακρύς και βαρύς φετινός χειμώνας ή αν φταίει η πολιτική βαρυχειμωνιά που έχει πέσει στη ζωή μας. Δεν αγανακτήσαμε όταν μάθαμε πως οι συντάξεις και οι μισθοί θα μειωθούν κι άλλο, δεν εξερράγη κανένα μυαλό όταν ακούστηκε ότι τη μεγαλύτερη ζημιά της απομείωσης του χρέους θα την υποστούν τελικά τα Ταμεία μας, δεν αντιδράσαμε σχεδόν όταν έγινε ο πλέον αδιάφορος ανασχηματισμός της κυβέρνησης, δεν είπαμε τίποτε όταν ο κ. Παπαδήμος, ελέω Τρόικας πρωθυπουργός, αποφάσισε, λέει, να ασχοληθεί και με το... Σκοπιανό. Τι φταίει και δεν ξεσηκωνόμαστε; Μήπως το νερό που πίνουμε, μήπως τα εμβόλια που μας κάνουν, μήπως τελικά μας... ραντίζουν από ψηλά;
Εξαιρώντας τα σενάρια συνωμοσιολογίας, θεωρώ ότι η πιο βασική αιτία της πολιτικής μας αδράνειας είναι η απουσία ηγετών. Ηγετών – πολιτικών, θρησκευτικών ή γενικότερα πνευματικών – που θα μπορούσαν να εμπνεύσουν ένα λαό, ο οποίος ξεκάθαρα υποφέρει από πολιτική κατάθλιψη. Ποιος είναι εκείνος ο ηγέτης που θα ήταν δυνατόν να διαμορφώσει ένα νέο όραμα, να εκπροσωπήσει την πλειοψηφία του λαού της χώρας που, φανερό πια, δεν ενδιαφέρεται διόλου για τις κομματικές κορώνες ή τα πολιτικά παιχνίδια;
Προτού με κατηγορήσει κανείς για Μεσσιανισμό, έχω να επισημάνω ότι δεν προσμένω Μεσσίες. Δεν προσμένω δηλαδή από μηχανής θεούς που θα καθαρίσουν σε μια νύχτα την κόπρο του Αυγεία. Δεν προσδοκώ ούτε Ανάσταση Νεκρών στην πολιτική ζωή. Ελπίζω, όμως πως ό, τι πιο δημιουργικό, πατριωτικό έχει να επιδείξει αυτός ο τόπος σε πρόσωπα, θα μπορούσαν κάποια από τα πρόσωπα αυτά να αναδείξουν τις ηγετικές τους ικανότητες και να καθοδηγήσουν, να διδάξουν, να προσφέρουν στο λαό ένα καινούργιο δρόμο.
Κανείς δε γεννιέται ηγέτης. Ηγέτες γίνονται εκείνοι οι άνθρωποι που, συνδυάζοντας ικανότητες και δεξιότητες, ξεπερνούν την ανάγκη για ατομική ευδαιμονία και προσωπική εξέλιξη και τοποθετούν ως στόχο στη ζωή τους την υπηρεσία του συνόλου. Πολύ επώδυνο και επίπονο αυτό. Γι’ αυτό και δεν εμφανίζονται πολλοί, μολονότι πολλοί διαθέτουν εκείνες τις ικανότητες που απαιτούνται. Χρειάζεται αυτοθυσία, γενναιότητα και, κυρίως, ετοιμότητα για συνεχή αγώνα.
Ελπίζω ότι σήμερα, μια ημέρα που γιορτάζει η Γυναίκα, που εκπροσωπεί την ίδια την ουσία της Ζωής, θα αφυπνιστούν εκείνοι οι άνθρωποι που μπορούν να ηγηθούν μιας καινούργιας αρχής για την πατρίδα μας. Είμαι πεπεισμένος πως αυτή η καινούργια αρχή θα σημάνει όχι μόνο ένα καινούργιο δρόμο για την Ελλάδα, αλλά και για όλο τον κόσμο, όπως τόσες πολλές φορές συνέβη στην ιστορία μας. Διότι η ιστορία του τόπου μας είναι συνυφασμένη με την ιστορία ενός από τους σπουδαιότερους πολιτισμούς του πλανήτη μας. Στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, οι πολίτες, ο απλός λαός μας κοιτά. Ελπίζει κι αυτός να δώσουμε πρώτοι, όπως τόσες άλλες φορές, το σύνθημα για έναν αγώνα που θα αποσείσει μια καινούργια μορφή τυραννίας. Ο λαός μας ας είναι και πάλι ο ηγέτης του αγώνα για την ελευθερία. Χρειάζεται μόνο εκείνος ο ηγέτης ο δικός μας που θα ανάψει τη σπίθα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου