Έκανε θαυμάσιο καιρό εκείνο το πρωινό του Ευαγγελισμού στην Καλλιθέα. Πήρα, λοιπόν το μικρό μου γιο από το ένα χέρι – στο άλλο κρατούσε την ελληνική σημαία – και πήγαμε να παρακολουθήσουμε με περηφάνεια την παρέλαση. Λίγο πριν την πλατεία Δαβάκη περαστικοί μας ενημέρωσαν ότι η παρέλαση ματαιώθηκε. Ο γιος μου έμεινε με την πίκρα στα μάτια. Εγώ έμεινα με την οργή...
Προσπάθησα να εξηγήσω στο γιο μου ότι δεν είναι αυτή η Ελλάδα που πρέπει να έχουμε στο νου μας. Προσπάθησα να του μιλήσω για την άλλη Ελλάδα. Εκείνη που τα νιάτα της τραγουδάνε τον εθνικό ύμνο, δίχως να έχουν ανάγκη την παρουσία των δήθεν εκπροσώπων μας. Εκείνη που οι πραγματικοί ηγέτες του τιμούν τους πολίτες τους και βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της μάχης για να ξαναγίνει ο τόπος μας λαμπρός, σαν τον ήλιο του. Εκείνη που παρίσταται στην εκκλησιαστική λειτουργία του Ευαγγελισμού, όπου υπάρχουν στ’ αλήθεια χαρμόσυνα νέα και γιορτάζονται με κατάνυξη και βυζαντινή μεγαλοπρέπεια. Εκείνη που αγωνίζεται και που δε σκύβει κεφάλι στις υπαγορεύσεις χυδαίων και εξουσιομανών. Εκείνη που δακρύζει όταν βλέπει την ελληνική σημαία να παρελαύνει, που φουσκώνει από περηφάνεια όταν αντικρίζει το μαθητή που σηκώνει τη σημαία να περπατά με καμάρι. Εκείνη που οι γονείς παίρνουν τα παιδιά από το χέρι και πάνε μαζί, σαν οικογένεια, να δουν τους νέους, την ελπίδα και το μέλλον μας, να σηκώνουν στους ώμους τους τον εξευτελισμό των μεγάλων και να τον κάνουν παράδειγμα προς αποφυγή.
Οπωσδήποτε, η ματαίωση ανέδειξε, ακόμη μία φορά, την ανικανότητα πολιτικών ταγών να διαχειριστούν πραγματικά κρίσιμες καταστάσεις για τη χώρα. Με πρόσχημα το φόβο των επεισοδίων ο δήμαρχος Καλλιθέας (και όχι κάτοικός της...) και πρόεδρος της ΚΕΔΚΕ κ. Ασκούνης αποφάσισε να λειτουργήσει ως φοβισμένο... κριάρι που μυρίζει... κακούς λύκους στον αέρα και οδηγεί το κοπάδι σε γκρεμό...
Αν αυτοί που μας... αντιπροσωπεύουν δηλώνουν ανίκανοι να διαφυλάξουν την ύψιστη εκδήλωση τιμής προς τους ήρωες της πατρίδας μας, ας παραιτηθούν! Η πατρίδα μας δεν έχει ανάγκη από τσάμπα μάγκες, αλλά από πολιτικούς που υψώνουν το ανάστημα εκεί που πρέπει. Δεν έχει ανάγκη από πρόβατα ή αλεπούδες που παριστάνουν τους αρχηγούς και τους προέδρους.
Πολλά πράγματα έχουν λείψει στη χώρα. Ένα απ’ αυτά είναι η εθνική μνήμη. Το άλλο είναι η ευθιξία... Μένω με την πίκρα στα μάτια του γιου μου, με την οργή στην ψυχή μου. Μένω με ένα σπουδαίο κείμενο: Να λυπάστε το έθνος που περιφρονεί το πάθος των ονείρων του, αλλά δέχεται να υποδουλωθεί όταν είναι ξυπνητό. Να λυπάστε το έθνος που δεν υψώνει τη φωνή του παρά μόνο όταν ακολουθεί κηδεία, και δεν υπερηφανεύεται παρά μόνο μέσα στα δικά του ερείπια, και δεν εξεγείρεται παρά μόνο όταν βρεθεί μεταξύ λίθου και ξίφους ο λαιμός του. Να λυπάστε το έθνος που έχει μια αλεπού για κυβερνήτη, έναν ταχυδακτυλουργό για φιλόσοφο και μπαλωματήδες και μίμους για καλλιτέχνες. Να λυπάστε το έθνος, οι σοφοί του οποίου έχουν σιωπήσει από τα χρόνια κι οι γενναίοι του άνδρες δεν απογαλάκτισαν ακόμα. (Χ. Γκιμπράν)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου