Το ελληνικό πρόβλημα και οι παπαγάλοι των ξένων

Καθόσον δεν είμαι πολιτικός, βλέπω τα πράγματα από μια πιο αποστασιοποιημένη σκοπιά. Μου δημιουργεί, λοιπόν πολλά ερωτήματα ο τρόπος που η σημερινή κυβέρνηση αντικρίζει τη λειτουργία της δημοκρατίας στη χώρα. Ο πρωθυπουργός ζητά ενότητα και στήριξη, διαβάζουμε, κι όχι διαφορετικές φωνές. Θάνατος στον πλουραλισμό, λοιπόν... Πρέπει να στηρίξουμε όχι τη δημοκρατία, αλλά τα... λεφτά που μας δάνεισαν οι ξένοι. Διαφορετικά, η Ελλάδα έχει πρόβλημα. Τι πρόβλημα άραγε έχει η Ελλάδα σήμερα; Το πρόβλημα είναι ότι η Ελλάδα δε συμμορφώνεται με τις εντολές των ξένων... δεν στηρίζεται επαρκώς από τους ξένους... τι ακριβώς;

Το πρόβλημα είναι ότι η Ελλάδα πάσχει από πολιτική συμπεριφορά.Πρώτα από αυτή που χαρακτηρίζει την κυρίαρχη δημοσιογραφική σκέψη στη χώρα σήμερα. Δημοσιογραφία που υπηρετεί ξένους αφεντάδες και παπαγαλίζει ξένα πρότυπα.  Προβάλλονται συμμαχίες φιλελεύθερων κομμάτων και οργανώσεων, οι οποίες συνήθως ακολουθούν το δόγμα μιας εθνομηδενιστικής πολιτικής και διακατέχονται από το σύνδρομο της έξωθεν σκέψης. Οι πολιτικοί της καρέκλας και της έξωθεν σκέψης επίσης κυριαρχούν σήμερα στην Ελλάδα. Πολιτικοί που δε γνωρίζουν από πρώτο χέρι την ιδιαιτερότητα της ελληνικής κατάστασης, παρά ακολουθούν αβασάνιστα και πιστά, τυφλωμένοι από μια ιδιότυπη ξενομανία και μιμητισμό που φτάνει στα όρια του απόλυτου θαυμασμού, κάθε προϊόν της δυτικής σύγχρονης σκέψης, που όμως τώρα τελευταία φαντάζει ψεύτικη. Δε λείπουν οι φωνές που μιλούν για διαφορετικά πλέον μοντέλα σκέψης, ακόμη και στο οικονομικό ζήτημα που κυριαρχεί πλέον στην παγκόσμια πολιτισμική σφαίρα.

Μεγάλο πρόβλημα της σύγχρονης δυτικής σκέψης είναι ότι, στο βωμό μιας κοντόφθαλμης πολιτικής, η οποία, ως σύνηθες όραμα έχει μόνο την εξασφάλιση οικονομικών συμφερόντων, έχει χάσει τη δυνατότητα να ερμηνεύει ιστορικά και πολιτικά τα τεκταινόμενα. Μόνον έτσι μπορεί να ερμηνευθούν προτροπές του τύπου «οι ΗΠΑ πρέπει  να συνεργαστούν στενά με έθνη όπως η... Τουρκία, ώστε να χτίσουν τη λεγόμενη «ευρύτερη Δύση» (sic)!!  Ανίκανη να αντιμετωπίσει τα συστημικά προβλήματα που τελικά έχουν αρχίσει να διαφαίνονται έντονα, προσεταιρίζονται όποιον βρουν, ακόμη και εταίρους με πολλαπλές αντιθέσεις πολιτισμικής φύσης, αρκεί να υπηρετούνται τα εντελώς στενόμυαλα σχέδια και οι επιδιώξεις, κυρίως οικονομικής φύσης.

Η σύγχρονη οικονομική σκέψη, με τη σειρά της,  στηρίζει μια απάνθρωπη μηχανή, απρόσωπη και υλιστική. Κυριεύει την ίδια την κοινωνία, περιθωριοποιεί την εθνική ιδιαιτερότητα, εξαθλιώνει και απαξιώνει τον άνθρωπο, θυσιάζοντάς τον όχι για το κοινό καλό αλλά για το συμφέρον κάποιων λίγων και των κεφαλαίων τους. Το πρόβλημα, λοιπόν δεν είναι η κρίση χρέους. Είναι η κρίση πολιτισμού. Και το πρόβλημα αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα δεν είναι οτι οι σκεπτόμενοι πολίτες και διανοούμενοι επιθυμούν πραγματικά να γυρίσουν στη δραχμή ή να φύγει η χώρα από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Το πρόβλημα είναι πως η Ευρωπαϊκή Ένωση, από μια προσπάθεια συνασπισμού πολιτικής κυρίως φύσης και με όχημα μια κοινή πολιτισμική πορεία διαχρονικά, κατάντησε μια μεγάλη τράπεζα που καταλαβαίνει μόνο από οικονομική πρόοοδο και ευημερία.

Υπάρχουν όμως και οι απλοί πολίτες, οι πνευματικοί άνθρωποι (όχι απαραίτητα προβεβλημένοι από τα μέσα που ενημερώνουν την άκριτη... μάζα, όπως μάλλον θεωρούν όλους μας) που αντιτίθενται σε τέτοιες καταστάσεις και τέτοια προϊόντα σκέψης. Που δε θεωρούν κάθε τρόπο λύσης που προτείνεται έξωθεων εξ ορισμού καλό. Που δίνουν ιδιαίτερη βαρύτητα στον πατριωτικό τρόπο πολιτικής σκέψης και δράσης και προάγουν διαφορετικά πολιτισμικά πρότυπα ανθρώπινης δραστηριότητας που δε βασίζονται μόνο στην οικονομική δήθεν ευημερία.

Αν, λοιπόν οι ξένοι κάνουν λόγο, ανοιχτά πλέον, για επιβολή ιδιότυπης οικονομικής κατοχής στη χώρα που γέννησε το Δυτικό πολιτισμό, πώς δεν αντιλαμβάνονται οι δικοί μας... φωστήρες ότι αυτό εξαγριώνει κάθε λογικό άνθρωπο που πιστεύει σε αξίες και ιδανικά, όπως δημοκρατία και ελευθερία; Αν οι ξένοι απειλούν εμμέσως με χρεοκοπία και δηλώνουν «έτοιμοι», γιατί νομίζουν ότι ο κάθε έλλογος νους αυτής της χώρας, ακόμη και απλός πολίτης, «τρώει» τούτη την κενή απειλή, όταν γνωρίζει όποιος διαθέτει έστω μια στάλα λογικής, τι θα σημάνει η χρεοκοπία για τη... Γερμανία, για παράδειγμα, αν χάσει περίπου το 20% της αγοράς των εξαγώγιμων προϊόντων τους, που αποτελεί σήμερα η Ελλάδα; Για τόσο ανόητους μας έχουν; Αν οι ξένοι χάνουν την υπομονή τους με το ελληνικό πολιτικό σύστημα, πόσο υπομονή πρέπει να διαθέτουν οι Έλληνες που «πληρώνουν τη νύφη», διαπιστώνοντας ότι τα μέτρα που παίρνουν οι ξένοι δεν αποδίδουν, απλούστατα διότι τα έχουν λάβει δίχως ιδιαίτερη γνώση της ελληνικής πραγματικότητας. Είναι σα να προσπαθείς να ντύσεις μια γυναίκα μικρού μεγέθους  με φόρεμα σε μέγεθος  extra large. Όσο και να τεντώσεις τη γυναίκα, όσο και να μικρύνεις το φόρεμα, τούτο θα είναι πάρα πολύ μεγάλο για να φορεθεί...

Δύο πράγματα οφείλουμε να παραδεχτούμε. Πρώτον, ότι η εξυγίανση της χώρας, η αλλαγή νοοτροπίας και οι μεταρρυθμιστικές προσπάθειες πρέπει σήμερα να αποτελούν βασικό στοιχείο αναφοράς σε κάθε πολιτική δραστηριότητα. Δεύτερον, ότι το κοινοβουλευτικό σύστημα όπως αυτή τη στιγμή δραστηριοποιείται στη χώρα, βρίσκεται όντως σε πραγματική κρίση. Όταν υποψήφιος πρόεδρος κόμματος εξουσίας και υπουργός Οικονομικών της χώρας υιοθετεί συνθήματα που αντικρίζουν την πολιτική ως ποδόσφαιρο. Όταν υποψήφιος πρόεδρος ενός κόμματος εξουσίας παραδέχεται δημόσια ότι δεν είχε διαβάσει αυτό που ψήφισε, αλλά πως ουσιαστικά υιοθέτησε πρακτική προβάτου που ακολουθεί τον ποιμένα και δε συνοδεύει τούτη την παραδοχή του με ταυτόχρονη παραίτησή του από την πολιτική του σταδιοδρομία, αυτό δείχνει πολλά για την ποιότητα του πολιτικού μας βίου. Προσοχή όμως: κάθε γενίκευση βλάπτει. Δεν είναι όλοι έτσι. Το πολιτικό σύστημα της Ελλάδας δεν είναι διαφορετικό από αντίστοιχα των Ευρωπαίων εταίρων μας, κι ας προσπαθούν τα ξένα «παπαγαλάκια» να μας πείσουν για το ακριβώς αντίθετο. Διότι είναι τα ίδια τα παπαγαλάκια που μας «προτείνουν» νέες... συνιστώσες φιλελεύθερου χώρου, φωνάζοντας στα... παλιομοδίτικα, κατ’ αυτούς, πολιτικά σχήματα «για όνομα του θεού, φύγετε!» (για όνομα του όποιου θεού πιστεύετε εσείς, σταματήστε να... παπαγαλίζετε, λέω εγώ), που... απειλούν ότι η Ελλάδα θα χρεοκοποήσει, αν οι Έλληνες δεν φροντίσουν να μειώσουν το βιοτικό τους επίπεδο για να πάρουν οι ξένοι τα λεφτά τους πίσω, σαν να είναι όχι πολιτικοί Εταίροι, αλλά... τράπεζα! Είναι τα ίδια τα παπαγαλάκια που, με λόγο εθνομηδενιστικό, απαξιώνουν κάθε κίνηση αντίθεσης στην παγκοσμιοποίηση, θεωρώντας την τελευταία ως αναπόφευκτα συνδεδεμένη με την εξέλιξη της τεχνολογίας και μόνο. Αποσιωπούν όμως τα παπαγαλάκια αυτά ότι η παγκοσμιοποίηση λαμβάνει ευρύτερα πολιτισμικές διαστάσεις και δεν διαθέτει μόνο οικονομική ή τεχνοκρατική διάσταση κι ότι αυτό, στο οποίο αντιτίθενται πολλοί πραγματικοί διανοούμενοι και πνευματικοί άνθρωποι (κι όχι απλοί «παπαγάλοι» και μιμητές σαν του λόγου τους) είναι η πολιτισμική εξομοίωση που επιθυμούν να επιβάλλουν οι ευαγγελιστές της παγκοσμιοποιημένης κοινωνίας, θέτοντας τα οικονομικά τους προνόμια και συμφέροντα στην κορυφή των δραστηριοτήτων τους και ρίχνοντας στη  φωτιά της απάνθρωπης οικονομικής εκμετάλλευσης όχι μόνο τους αδύναμους, αλλά και εκείνους που προσφέρουν διαφορετικά πολιτισμικά πρότυπα. Για το λόγο αυτό τους ενοχλεί ο εκκλησιαστικός λόγος της Ορθοδοξίας, που πρεσβεύει μια τελείως διαφορετική κουλτούρα απ’ αυτή που τους μάθανε στα ξένα σχολεία που φοίτησαν. Τους ενοχλεί η εθνική ιδιαιτερότητα, που τη θεωρούν «επαρχιώτικη», επειδή δε συνάδει με τις... αστικές μεγαλομανίες που απόκτησαν στην αλλοδαπή. Τους ενοχλούν οι πολυφωνίες στο πολιτικό επίπεδο, καθόσον μάλιστα δηλώνουν ότι δυσκολεύονται να... ταξινομήσουν  τις πολιτικές παρατάξεις στην Ελλάδα (αφού το πρότυπό τους, οι ΗΠΑ, δε διαθέτουν ουσιαστικά καν παρατάξεις, ενώ η όποια πολυφωνία υπάρχει μεταξύ των δύο κομματικών μηχανισμών εξουσίας εξαντλείται στον τρόπο χρήσης των οικονομικών τους πόρων και εκμετάλλευσης των... δήθεν συμμμάχων τους). Τους ενοχλούν οι πνευματικοί άνθρωποι που εκφράζουν μια διαφορετική θέση από τη δική τους.

Πράγματι, η Ελλάδα χρειάζεται λύσεις στα προβλήματά της και μεγάλες αλλαγές. Λύσεις όμως που απλώς μιμούνται ξένες συνταγές και αλλαγές που οδηγούν σε μιμητικό τρόπο συμπεριφοράς κάποιων άλλων ούτε δυνατές είναι, ούτε ευκταίες. Η δική μας παράδοση και ιστορία μπορεί να μας προτείνει λύσεις, μπορεί να προάγει αλλάγες που θα διαθέτουν ουσιαστικό χαρακτήρα και θα είναι βιώσιμες. Αρκεί να πάψουμε να ακούμε τους παπαγάλους και βλέπουμε μόνο το χρήμα...

Το μανιφέστο μιας νέας επανάστασης

Η Ελλάδα πάντοτε βρισκόταν ανάμεσα σε συμπληγάδες. Αποτέλεσε – κι αποτελεί ακόμη – γεωστρατηγικό «σταυροδρόμι»: ανάχωμα στις ανατολικές αυτοκρατορίες (Χετταίοι, Πέρσες, Τούρκοι), στην άκρη της πυριτιδαποθήκης της Ευρώπης, όπως ονόμασαν κάποιοι ιστορικοί τα Βαλκάνια, λίκνο του Δυτικού τρόπου ζωής. Πολιτικά, οικονομικά, θρησκευτικά, στρατιωτικά, ευρύτερα πολιτισμικά βρέθηκε στο επίκεντρο σχεδόν ολόκληρου του κόσμου.  Γνώρισε ξενοκρατίες, κατοχές, απειλές, πολέμους, προσφυγιά, μετανάστευση. Η ιστορία της είναι γεμάτη από μελανές σελίδες, είναι όμως και μεστή από έπη και μεγαλειώδεις θριάμβους. Το ελληνικό κράτος, όπως λίγο πολύ το ξέρουμε σήμερα, πρωτοδημιουργήθηκε το 1830. Μέχρι τα μέσα του 20ου αιώνα, είχε ολοκληρώσει την εδαφική της εξάπλωση – με εκατομμύρια θυμάτων και αιματηρές θυσίες του λαού και του πολιτικού κατεστημένου. Δεν είμαστε, δεν ήμασταν ποτέ το τέλειο κράτος: αναξιοκρατία σε όλα σχεδόν τα επίπεδα της κοινωνικής διαστρωμάτωσης, κυρίως όμως σε ζητήματα επαγγελματικής και ακαδημαϊκής καταξίωσης’ έλλειψη σύγχρονων υποδομών’ πεπερασμένες οικονομικές δυνατότητες’ ανύπαρκτη, τα τελευταία χρόνια, συμπαγή εθνική πολιτική’ γενικότερη πολιτική ένδεια’ πνευματική αποτελμάτωση’ υποβάθμιση του ρόλου των υγιών παραγωγικών φορέων του τόπου’ υποβιβασμός του κύρους των διανοούμενων. Είχαμε, όμως καταφέρει να ενταχθούμε σε διεθνείς οργανισμούς με κύρος και ακτινοβολία και να ευελπιστούμε πλέον σε μια εξασφάλιση σταθερότητας και ευημερίας.

Και ξαφνικά, σχεδόν από τη μια στιγμή στην άλλη, η Ελλάδα – στην αυγή του 21ου αιώνα, ο οποίος είχε χαρακτηριστεί από πολλούς «μελλοντολόγους» ως ο πλέον ελπιδοφόρος για την πορεία της ανθρωπότητας – βρίσκεται αντιμέτωπη με ένα ιδιότυπο καθεστώς κατοχής. Πολιτικά, διοικείται από μια κυβέρνηση, η οποία – είναι πασιφανές πλέον – «διορίστηκε» από ξένα κέντρα. Μια κυβέρνηση που τελεί στα όρια της συνταγματικής νομιμοποίησης, που νομοθετεί με στόχο την απόλυτη εξαθλίωση του λαού και την υφαρπαγή της όποιας αξιοπρέπειας ακόμη αυτός διαθέτει (όταν, για παράδειγμα, αποφασίζει να καταργήσει κάθε έννοια προστασίας προσωπικών δεδομένων, αναθέτοντας σε ιδιωτικές εταιρείες να προβαίνουν σε είσπραξη χρεών προς το δημόσιο, καταργώντας στην ουσία την αντίστοιχη αρμόδια Αρχή και εξευτελίζοντας πια την έννοια της προστασίας της ιδιωτικής ζωής των πολιτών που το ίδιο το Σύνταγμα προστατεύει), που «απειλεί» προς κάθε μεριά πως αν προκληθούν τούτη τη στιγμή εκλογές – δηλαδή, αν λειτουργήσει η δημοκρατία! – το κράτος θα γυρίσει στην εποχή των μουλαριών και των κάρων! Εθνικά, το ξεπούλημα κάθε έννοιας εθνικής κυριαρχίας δεν έχει τέλος (δεν αναφέρομαι, βέβαια μόνο στα περιουσιακά στοιχεία του κράτους, αλλά και στην παράδοση, σχεδόν άνευ όρων, εθνικών κεκτημένων όπως το όνομα της Μακεδονίας και την ανακήρυξη της ΑΟΖ). Στρατιωτικά, δεν μπορώ να θυμηθώ τέτοια απαξίωση του κύρους του προσωπικού των Ενόπλων Δυνάμεων (τερατώδη, σε πολλές περιπτώσεις, μείωση μισθών, κατάλυση ιεραρχίας, ευτελισμός πειθαρχίας κ.ο.κ). Θρησκευτικά, η απόλυτη κατάπτωση του θρησκευτικού συναισθήματος – ομού με μια τάση «απομονωτισμού» ή, από την άλλη, λανθάνουσας εξωστρέφειας από και προς την κοινωνία – έχει οδηγήσει στην παρακμή ενός από τους πλέον παραδοσιακούς πυλώνες της εθνικής μας ταυτότητας. Οικονομικά, η Ελλάδα βρέθηκε υποδουλωμένη από τους απανταχού κερδοσκόπους από τη μια (παγκόσμιους, αλλά και... γηγενείς τύπου ΓΑΠ), από τους δήθεν συμμάχους και εταίρους από την άλλη (που «ανέδειξαν»  οικονομικά τη χώρα με την ίδια ευκολία που την «ανέδειξαν» πολιτικά και στρατιωτικά, όταν τη χρειάζονταν στους παγκόσμιους πολέμους και την ξεπούλησαν με την ίδια ευκολία, όταν πια δεν την είχαν ανάγκη ή τη χρειάζονταν ως αποδιοπομπαίο τράγο, για να κρύψουν τις δικές τους «λαδιές» και αδυναμίες).

Όσο κι αν κάποια «ξενόγλωσσα παπαγαλάκια» προσπαθούν να μας πείσουν για το αντίθετο, η Ελλάδα τις περισσότερες φορές μόνη της κέρδισε το δικαίωμα στην αναγνώριση και την ελπίδα, με τις θυσίες της και τη γενναιότητά της. Ξεκίνησε μια επανάσταση όταν όλη η Ευρώπη τελούσε σε καθεστώς ημιβάρβαρης πολιτικής συμπεριφοράς με την κυριαρχία της ακατανόμαστης Ιεράς Συμμαχίας. Διεκδίκησε και τελικώς κέρδισε εδάφη προβάλλοντας όχι τη στρατιωτική ισχύ, αλλά τη γενναιοψυχία και τις θυσίες ενός ολόκληρου λαού. Ξεπέρασε το τεράστιο θέμα της προσφυγιάς, όχι με εσωτερικές γενοκτονίες ή ρατσιστικές συμπεριφορές, αλλά καταπολεμώντας τις προκαταλήψεις που δημιουργήθηκαν με την ευγένεια της ελληνικής ψυχής. Πολέμησε εναντίον ανίκητων, όπως είχαν αυτοαποκληθεί οι αντίπαλοί της, με τέτοια αυταπάρνηση που ανάγκασε εχθρούς και φίλους να τη θαυμάσουν. Ξεπέρασε δικτατορίες και ανελεύθερα καθεστώτα, τα οποία είχαν υποκινηθεί έξωθεν, με τρόπο αναίμακτο. Δεν κράτησε μνησικακίες, ξεπέρασε εφιάλτες και διχασμούς του παρελθόντος, σε εποχές που  άλλα «ανεπτυγμένα» κράτη είχαν φτάσει ακόμα και να εκθειάζουν τα τείχη που κρατούσαν χώρια το λαό τους, μη τολμώντας να τα βάλουν με τους «μεγάλους» του κόσμου.

Όλη η χώρα έχει καταντήσει ο πένητας συγγενής των άλλων, παρατημένος κι αφημένος στη φτώχεια του, αγνοημένος. Κι ας ήταν ο φτωχούλης του Ανθρώπου εκείνος ο συγγενής που, στις μέρες τις ευτυχίας του, της δόξας του, της επιτυχίας του, μοίραζε τα αγαθά του στους άλλους συγγενείς. Τώρα, τη δόξα του τη μνημονεύουν οι άλλοι, οι ευεργετημένοι απ’ αυτόν, επειδή αισθάνονται τύψεις που την τωρινή του κατάντια δεν τη θεράπευσαν. Τώρα, την αλλοτινή του ευτυχία λοιδορούν κάποιοι άλλοι, διότι η δική τους ζήλεια ακόμη δεν έχει θεραπευτεί. Τώρα, τα περασμένα μεγαλεία του τα υποβιβάζουν κάποιοι άλλοι, διότι δεν αντέχουν την ακτινοβολία που χαρίζει σ’ αυτά ο χρόνος, ενώ τα δικά τους επιτεύγματα, ψεύτικα και τιποτένια, καταρρέουν σαν πύργοι εντυπωσιακοί, όμως φτιαγμένοι στην άμμο από χέρι παιδιού που ακόμη δεν έχει ωριμάσει…

Τούτη η ώρα, είναι η ώρα για μια νέα επανάσταση. Είναι η ώρα για μια καινούργια αρχή. Γνωρίζω το φόβο που διακατέχει τον καθένα από σας. Γνωρίζω πως είναι δύσκολο, απέναντι σ’ ένα αβέβαιο μέλλον, να απαρνηθείς ένα, έστω, απελπιστικό παρόν. Διότι είναι στη φύση του ανθρώπου να φοβάται το άγνωστο. Προτιμά τα λασπόνερα, που τα γνωρίζει, αντί να διακινδυνεύσει μια δύσκολη πορεία προς τα καθάρια νερά του πελάγους. Γνωρίζω όμως και τη φύση της ελληνικής ψυχής. Που δε δίστασε μπροστά στο άγνωστο. Που πρώτος δημιούργησε θεσμούς πολιτικούς, όπως αυτόν της δημοκρατίας, έθιμα όπως αυτό της φιλοξενίας, έπη όπως αυτό των Θερμοπυλών. Σ’ αυτή, λοιπόν την ελληνική ψυχή απευθύνομαι. Δεν μας αξίζει τέτοια δουλοπρέπεια. Δεν μας αξίζει τέτοια υποταγή. Δεν μας αξίζει τέτοια μοίρα. Σε τελική ανάλυση, το πιστεύω ακράδαντα, δεν μας αξίζουν τέτοιοι πολιτικοί, δεν μας αξίζουν κυβερνήσεις «κουίσλινγκς» που υπηρετούν ξένα συμφέροντα. Είναι χρέος μας να αντισταθούμε. Από τον απλό υπάλληλο που βλέπει το μισθό του να εξευτελίζεται, μέχρι τον συνταξιούχο που κινδυνεύει να χάσει όλα αυτά για τα οποία δούλεψε. Από τον απλό δάσκαλο που διδάσκει στα παιδιά, μέχρι τον καθηγητή που στέκεται φρουρός της γνώσης και στο τελευταίο ΤΕΙ της χώρας. Από το γεωργό και τον εργάτη που μοχθούν κι αγωνίζονται για να τα βγάλουν πέρα, μέχρι το διανοούμενο και τον σπουδασμένο που βλέπει τα πτυχία του να απαξιώνονται και τις γνώσεις του να περιθωριοποιούνται. Από τους ταγούς της δικαιοσύνης που βλέπουν να πλήττεται η ίδια η έννοια του Δικαίου, ως τον τελευταίο δικαστή που αγανακτεί με τον απόλυτο εξευτελισμό της έννοιας της νομιμότητας. Από τους αρχηγούς των στρατιωτικών μας σωμάτων, έως τους απλούς οπλίτες που φυλούν Θερμοπύλες. Από τους εκκλησιαστικούς μας ταγούς και ιεράρχες που βλέπουν την Ορθοδοξία να πλήττεται και το κύρος τους να καταβαραθρώνεται, μέχρι τον τελευταίο ιερέα που συμπάσχει με το ποίμνιο της ενορίας του. Από τον κάθε πολίτη αυτής της χώρας, που πλέον δεν αντέχει να θεωρείται ηλίθιος, μέχρι τον κάθε Έλληνα αυτού του πλανήτη που πλέον δεν αντέχει να λοιδωρείται η καταγωγή του και η εθνική του περηφάνεια.

Οι μάσκες έπεσαν. Και δεν είναι μόνο τα πρόσωπα πίσω απ’ αυτές φρικτά. Είναι και οι ψυχές τους μαύρες, είναι η θέλησή τους σκοτεινή, είναι οι επιθυμίες τους διαβολικές, είναι ο στόχος τους όλοι εμείς. Κι αν τώρα βλέπουμε το δίπλα μας να καίγεται, να προσμένουμε την ίδια μοίρα. Ο μεγαλύτερος παράδεισος για τον άνθρωπο είναι να τείνει το χέρι του στο διπλανό του που βρίσκεται στην κόλαση. Η μεγαλύτερη κόλαση είναι να τον αφήσει να καίγεται…

Μας έκαναν να πιστέψουμε πως μας έδιναν τα πάντα. Όταν, όμως σου δίνουν τα πάντα, δεν έχεις τίποτε δικό σου. Συνηθίσαμε όλοι τα ψέμματα που συνόδευαν μια ψεύτικη ευημερία. Κι είναι δύσκολο τούτο να το αλλάξουμε. Διότι, όσο σκληρό είναι να αποδεχτείς την ευθύνη που έρχεται με την ελευθερία, άλλο τόσο οδυνηρό είναι να αντιληφθείς ότι ζεις στην πλάνη και εξουσιάζεις μονάχα είδωλα. Όμως, είναι κάτι που πρέπει να γίνει. Να ξεφύγουμε από ένα φαύλο κύκλο που μας επιβάλλουν άλλοι, να αποδιώξουμε μια νέα μορφή τυραννίας που σκεπάζει τον ουρανό μας. Αλλιώτικα, δεν έχουμε μέλλον ως λαός. Θα καταντήσουμε στάχτες της ιστορίας, σκόνη και συννεφιά.

Κάθε επανάσταση αρχίζει πρώτα στη διανόηση, μεταλαμπαδεύεται έπειτα στην καρδιά και την ψυχή, ώσπου να γίνει πράξη. Τούτος ο λόγος ας είναι η πρώτη σκηνή μιας επανάστασης που θ’ αλλάξει όχι μόνο τη χώρα μας, αλλά, σαν άλλοτε, τον κόσμο ολόκληρο...