Ένας κόσμος δίχως Ελλάδα

Η Ελλάδα, ώρα με την ώρα, μέρα με τη μέρα, χάνει κάθε ιδιαίτερο προσδιορισμό της – ιστορικό, πολιτισμικό, πνευματικό, θρησκευτικό, κοινωνικό και πολιτικό. Χάνει την εθνική της κυριαρχία, την πολιτισμική της ιδιαιτερότητα, την ελευθερία της να αυτοπροσδιορίζεται. 

Η οικονομική εξαθλίωση που οδηγεί σε μια παραίτηση από τα πιο ουσιώδη, για τα οποία πρέπει ο άνθρωπος να αγωνίζεται,  η πληθυσμιακή αλλοίωση με την ανεξέλεγκτη λαθρομετανάστευση, η απαράδεκτη επικράτηση κάθε τι αφύσικου, η κατάλυση κάθε τι εθνικού, η απαξίωση της ίδιας της πολιτικής δράσης, συνιστούν μια πρωτοφανή δίωξη κάθε στοιχείου που προσδιορίζεται ως Ελληνικό – και γι’ αυτό ως πολιτισμένο.

Η αναγνώριση του ψευδο – Μακεδονικού κράτους από το ΝΑΤΟ συνιστά κατάφωρη παραβίαση της εθνικής κυριαρχίας του ελληνικού κράτους και απόλυτη απαξίωση της ιστορικής του πορείας. Από τη μία ο κ. Σαμαράς σπεύδει να δηλώσει παρών στο «πανηγυράκι» του τάφου της Αμφίπολης, από την άλλη δέχεται να χαθεί η Ελληνικότητα από τον ιστορικό προσδιορισμό της Μακεδονίας. Αν δεν αντισταθούμε σ’ αυτήν την ξεκάθαρα προδοτική στάση τώρα, ανοίγουμε τους ασκούς του Αιόλου.

Το αντιρατσιστικό, απόλυτα μισελληνικό και συνάμα απίστευτα ανελεύθερο κείμενο, δικαιώνει τους εραστές του πολυπολιτισμικού χάους και της ανεθνικής προπαγάνδας. Η ιδιαιτερότητα του Ελληνικού πολιτισμού βάλλεται, η σημαντικότητα της Ελληνικής κουλτούρας απαξιώνεται και, ταυτόχρονα, η δυνατότητα ελεύθερης έκφρασης ποινικοποιείται. Αν δεν αντισταθούμε σ’ αυτήν την ποινικοποίηση του διαφορετικού, κινδυνεύουμε να γίνουμε πολίτες ενός οργουελικού εφιαλτικού καθεστώτος.

Κάθε ολοκληρωτικό καθεστώς προβαίνει σε παρόμοιες πράξεις ποινικοποίησης της σκέψης, καταπάτησης της διαφορετικότητας και απαξίωσης του αντίθετου (λόγου και πράξης). Κάθε ολοκληρωτικό καθεστώς χρησιμοποιεί μεθόδους προπαγάνδας για τη δικαιολόγηση παρόμοιων πράξεων. Δυστυχώς, ούτε η πρώτη, ούτε η τελευταία φορά είναι αυτή όπου η σύγχυση των όρων, η χειραγώγηση των μαζών, η εγκαθίδρυση «πολιτικά ορθών» μέσων ελέγχου της σκέψης, αποκαλείται «καλό», «μέσο για να προστατευτεί η δημοκρατία και η ελευθερία» (!!), «ελπίδα για τον τόπο μας» κ.ο.κ. Ακόμα περισσότερο, κάθε ολοκληρωτικό καθεστώς αποκαλεί τον εαυτό του «τόξο του… καλού», περιθωριοποιώντας κάθε φωνή που αντιστρατεύεται το δικό του… καλό. Η αντίσταση σε παρόμοια καθεστώτα είναι επιβεβλημένη, αν θέλουμε να αποκαλούμε τους εαυτούς μας ελεύθερους ανθρώπους. 

Η Ελλάδα, ώρα με την ώρα, μέρα με τη μέρα, χάνει κάθε ιδιαίτερο προσδιορισμό της – ιστορικό, πολιτισμικό, πνευματικό, θρησκευτικό, κοινωνικό και πολιτικό. Αυτό που χάνεται δεν είναι κάτι αδιάφορο, ούτε κάτι απροσδιόριστο ή ανέγγιχτο. Είναι κάτι γ ια το οποίο πολέμησαν οι πρόγονοί μας. Είναι η αυτοθυσία των Σπαρτιατών στη μάχη των Θερμοπυλών, που προτίμησαν να θυσιαστούν παρά να γίνουν δούλοι. Είναι η καταγεγραμμένη ιστορία ενός λαού που έφτιαξε τα σημαντικότερα μνημεία ενός φωτισμένου πολιτισμού. Είναι η αξεπέραστη πνευματική κουλτούρα που έφτασε, με τον σπουδαιότερο Μακεδόνα στρατηλάτη, ως τα πέρατα του κόσμου. Είναι η χιλιόχρονη Βυζαντινή Αυτοκρατορία που σηματοδότησε μια νέα πολιτισμική πορεία για ολόκληρο τον κόσμο. Είναι η σημαία με τον σταυρό και τις εννέα γραμμές της που συμβολίζουν τη φράση – σύμβολο της Επανάστασης «Ελευθερία ή Θάνατος». Είναι όλα αυτά που τώρα πάνε κάποιοι, με τέτοιο απύθμενο θράσος και άσβεστο μίσος, να καταργήσουν, να καταπατήσουν, να ξεριζώσουν από την καρδιά του κάθε Έλληνα, από την ψυχή του κάθε ανθρώπου, από τον κόσμο ολόκληρο. 

Ένας κόσμος δίχως Ελλάδα, είναι ένας κόσμος δίχως πολιτισμό, δίχως ελευθερία, δίχως πολιτική, δίχως σκέψη. Ένας κόσμος δίχως Ελλάδα είναι ένας κόσμος βίαιος, ένας κόσμος δούλος στην ύλη, ένας κόσμος δίχως ομορφιά. Σ’ αυτόν τον κόσμο θέλετε ν α ζήσετε εσείς και τα παιδιά σας;