Ο αποκεφαλισμός της διανόησης

Ο αποτροπιασμός για τον αποκεφαλισμό Αμερικανού δημοσιογράφου από φανατικούς ισλαμιστές είναι ένα δημοσιογραφικό, επίκαιρο θέμα, η ένταση και διάρκεια του οποίου θα εξαρτηθεί από τις ειδήσεις που θα προκύψουν στις επόμενες ημέρες. Ο ίδιος ο αποκεφαλισμός δεν συνιστά, βεβαίως μια πρωτοφανή πράξη. Αποκεφαλισμοί και δολοφονίες Δυτικών – κυρίως δημοσιογράφων – από τους φονταμενταλιστές του Ισλάμ αποτελούν συχνό φαινόμενο. Οι βιαιότητες και οι θηριωδίες στις χώρες όπου κυριαρχεί η Σαρία είναι καθημερινή πρακτική, καθώς αποτελούν συστατικά στοιχεία της. Οποιοσδήποτε πιστεύει το αντίθετο, απλώς αγνοεί. Οποιοσδήποτε διαδίδει το αντίθετο, έχει την τιμή να αποκαλείται (συνήθως από κείνους που σταυλίζονται στο ίδιο… Αριστερό μαντρί) διανοούμενος.

Η κεκτημένη ταχύτητα που απέκτησε αυτή η Αριστερόστροφη ψευτοδιανόηση ξεπέρασε ακόμα και τους πιο στοιχειώδεις αμυντικούς μηχανισμούς της ανθρώπινης λογικής. Δεν εξηγείται αλλιώς πώς κατάφερε να επιβιώσει τόσο πολύ το μοντέλο της αριστερής σκέψης και της δεξιάς τσέπης όχι μόνο στο πολιτικό πεδίο, αλλά και στο ακαδημαϊκό και στο ευρύτερο πολιτισμικό. Κρατικοδίαιτοι ψευτοδιανοούμενοι, πλαστογράφοι, αρνητές των πάντων, υποστηρικτές του τίποτα, μηδενιστές και παρακατιανοί του πνεύματος «έχτισαν» την αυτοκρατορία του χάους, «θεσμούς» της οποίας διαβλέπουμε εμείς σήμερα: παραχάραξη της ιστορίας, καθολική άρνηση βασικών τομέων του ανθρώπινου πολιτισμού όπως η θρησκεία και η ηθική, στρεβλωμένη παιδεία, καταβαραθρωμένη πνευματική παραγωγή, πολιτική αναξιοπιστία και αδιαφάνεια.

Αυτοί, λοιπόν οι… μέγιστοι της σύγχρονης διανόησης ισχυρίζονται ότι όλοι (μα, όλοι – τουλάχιστον αυτοί που αρνούνται να γίνουν αριστερά πρόβατα!) οι Έλληνες είναι ρατσιστές, ότι οι μετανάστες είναι καλύτεροι άνθρωποι από όλους εμάς, ότι οφείλουμε όλοι εμείς να σεβόμαστε τις αντιλήψεις τους (που πάει να πει: να αρνηθούμε τις δικές μας για χάρη τους), ότι πρέπει να τους δεχόμαστε δίχως κανέναν έλεγχο στη χώρα μας, ότι, τέλος πάντων, θα πρέπει να γίνουμε πολυπολιτισμικοί (που πάει να πει: να μη διαθέτουμε κανέναν ιδιαίτερο προσδιορισμό, εθνικό, εργασιακό, ακόμα και… φύλου!). Η επερχόμενη κυριαρχία του Ισλαμικού φονταμενταλισμού καλωσορίζεται ως… φαινόμενο πολυπολιτισμικότητας, οι δολοφονίες στο όνομα του Αλλάχ καθαγιάζονται ως… ελεύθερη έκφραση πεποιθήσεων, η καταπίεση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στις χώρες της Σαρία θεωρούνται… παράπλευρες απώλειες της έκφρασης της διαφορετικότητας κ.ο.κ. Το αν ο Μάρξ, για παράδειγμα, θεωρούσε τη μετανάστευση κοινωνική πληγή και τους μετανάστες ως αιτία κοινωνικών αναταραχών, αυτό δεν έχει σημασία! Οι σύγχρονοι αριστερόστροφοι αδιανόητοι δεν είναι κατ’ ανάγκη Μαρξιστές! Ανήκουν στην (οψίμως) θεάρεστη σχολή της βαθυστόχαστης πολιτικής σκέψης του... εγχώριου Τσιπρισμού!

Μόνο που όλοι αυτοί έχουν βρει, ίσως ανέλπιστα, έναν «ανίερο» σύμμαχο. Αυτός δεν είναι άλλος από τον άκρατο νεοφιλελευθερισμό. Αυτόν που, αίφνης, αντιλήφθηκε ότι τον συμφέρει να κυριαρχεί μια κοινωνική αναρχοκουλτούρα, που «ακουμπά» σε μια απροσδιόριστη εθνική και κοινωνική διαστρωμάτωση. Γιατί; Διότι έτσι μπορεί να κρατά τους ανθρώπους δέσμιους και οικονομικά χειραγωγημένους. Μια συμπαγής εθνική ομάδα, ένα κοινωνικά ομοιογενές σύνολο δεν μπορεί να χειραγωγηθεί τόσο εύκολα. Αλλά απροσδιόριστα υποσύνολα, τα οποία, μάλιστα ευρίσκονται σε αντιπαράθεση μεταξύ τους; Αυτή είναι η καλύτερη οικονομική πολιτική! Οι νέοι αυτοί θιασώτες του παγκοσμιοποιημένου μηδενισμού, εύκολα συμπλέουν με τους αριστερόστροφους εραστές του τίποτα. Διαθέτουν άλλη προσέγγιση, αλλά ίδιες προπαγανδιστικές μεθόδους.

Πού και πού, μπορεί κανείς να «ακούσει» μια φωνή που μοιάζει λογική στους προαναφερθέντες χώρους. Ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης, η Σώτη Τριανταφύλλου, έχουν καταπιαστεί με το ευρύτερο θέμα της πολυπολιτισμικότητας και της μετανάστευσης, εντοπίζοντας τους κινδύνους για τη χώρα μας και τον τρόπο ζωής της. Ούτε ο Παπαγιαννάκης, ούτε η Τριανταφύλλου ξεφεύγουν από την πολιτική «ορθότητα» της Αριστεράς στα συμπεράσματά τους. Οι θέσεις τους, όμως απηχούν μια λογική αντίληψη, ασυνήθιστη για τον πολιτικό τους χώρο.

Τώρα, διαβάζουμε τον Θάνο Τζήμερο, φιλελευθεριστή, απολογητή της Γερμανικής αυταρχικότητας (είχε γράψει ολόκληρη επιστολή προς την Μέρκελ, ζητώντας… συγγνώμη που οι Έλληνες είμαστε κακά παιδιά!), να αναφέρεται κι αυτός στα ζητήματα αυτά. Σε πρόσφατα άρθρα  του, καταδικάζει (εκτός από τον φανατικό Ισλαμισμό και την άκρατη πολυπολιτισμικότητα) την Αριστερόστροφη ψευδοκουλτούρα. Μιλά για αδιανόητο στρουθοκαμηλισμό, για απαράδεκτη τακτική του αριστερού διανοουμενίστικου κύκλου που προπαγανδίζει την άναρχη μετανάστευση και την πολυπολιτισμικότητα. Καλά τα λέει ο κύριος Τζήμερος. Πολύ καλά, μάλιστα. Φοβάμαι, όμως ότι το όψιμο ενδιαφέρον του δεν είναι τίποτε περισσότερο από μια προσπάθεια να ακολουθήσει τη μόδα της εποχής που, ξαφνικά, ανακάλυψε τους Τζιχαντιστές και τις βαρβαρότητες του Ισλαμικού Κράτους.

Δυστυχώς, στην πολιτική η μνήμη είναι κοντή. Τώρα μας ενθουσιάζει ο Τζήμερος που τα λέει αυτά και ξεχνάμε πως κάποιοι άλλοι δεν τα λέγαμε μόνο, τα κραυγάζαμε χρόνια ολόκληρα και μας αποκαλούσαν τότε γραφικούς, φανατικούς, ακροδεξιιούς κ.ο.κ. Ήμασταν λίγοι, τότε. Αλλά και τώρα, πόσοι είμαστε όσοι εδώ και χρόνια γράφουμε για τον κίνδυνο της πολυπολιτισμικότητας που δεν επιφέρει μονάχα πληθυσμιακή αλλοίωση αλλά και αλλοίωση των αξιών μας και του τρόπου ζωής; Πόσοι είμαστε όσοι βγήκαμε στα πεζοδρόμια για να αντιταχθούμε στην ανέγερση του Ισλαμικού τεμένους στην Αθήνα, διότι θα αποτελέσει άντρο τρομοκρατών του Ισλάμ; Πόσοι είμαστε όσοι φωνάζουμε εδώ και χρόνια ότι οι γκεμπελικές μέθοδοι προώθησης της αριστερής κουλτούρας θα οδηγούσαν σταδιακά την Ελληνική κοινωνία σε ένα χάος; Πόσοι είμαστε όσοι πληρώσαμε και πληρώνουμε, ακόμα και σήμερα, αυτή μας τη διαπίστωση για τους ψευτοδιανοούμενους της αριστεράς με την περιθωριοποίησή μας από τις ακαδημαϊκές κοινότητες; Πόσοι από μας διαπιστώσαμε ότι δεν έχουμε ούτε καν πρόσβαση σε εκδοτικούς οίκους, εκτός από λίγες καλές περιπτώσεις, διότι τα γραπτά μας – επιστημονικά, ακαδημαϊκά ή και λογοτεχνικά –  δεν… ταιριάζουν με την επικρατούσα πολιτική κουλτούρα; Γνωρίζει, άραγε ο κύριος Τζήμερος, ότι στην Ελλάδα σήμερα, εκτός λίγων φωτεινών εξαιρέσεων, δεν μπορείς να κάνεις ούτε διδακτορικό (πολλώ δε μάλλον να λάβεις έδρα σε Πανεπιστήμιο) αν δεν δηλώσεις αριστερός ή, έστω, αριστερόφιλος; Γνωρίζει ο κύριος Τζήμερος, ότι στην Ελλάδα σήμερα αν δεν έχεις ιδέες αριστερού φρονηματισμού δεν βρίσκεις δουλειά ούτε σε... φροντιστήριο;

Ο αποκεφαλισμός του Αμερικανού δημοσιογράφου είναι ένα θέμα δημοσιογραφικό, ένα θέμα επίκαιρο που μόνο ευκαιριακά θα απασχολήσει τους περισσότερους από τους Έλληνες. Ο αποκεφαλισμός της διανόησης στην Ελλάδα δεν θα απασχολήσει κανέναν δημοσιογράφο, ελάχιστους από τους πολιτικούς, μερικούς μόνο από τους Έλληνες. Πολύ φοβάμαι, μάλιστα ότι ο αποκεφαλισμός της διανόησης στη χώρα μας θα μάς οδηγήσει σε ένα ζοφερό μέλλον, όπου οι αποκεφαλισμοί και οι βιαιότητες δεν θα είναι ένα μακρινό περιστατικό που θα παρακολουθούμε σε κάποια τηλεοπτική ειδησεογραφική εκπομπή, αλλά φαινόμενο που θα αντικρίζουμε στην πόρτα μας και θα βιώνουμε στις γειτονιές μας…