Ο επαναπροσδιορισμός του πατριωτικού χώρου

 

Σε συνθήκες οικονομικής δυσχέρειας, ιδεολογικής κρίσης και πολιτικής αστάθειας διεξήχθησαν οι πρόσφατες εκλογές. Αντί δε να επιλύσουν προβλήματα, δημιούργησαν έτι περισσότερα. Ένα απ’ αυτά είναι ο πολιτικός και ιδεολογικός προσδιορισμός του πατριωτικού χώρου.

Η αμφισβήτηση της Ευρωπαϊκής προοπτικής της χώρας, το πρόβλημα της μετανάστευσης, η απαξίωση εκ μέρους εκπροσώπων του δικομματισμού πολλών από τους παραδοσιακούς θεσμούς του έθνους, οδήγησαν στον πρωτοφανή κατακερματισμό – πολιτικό και ιδεολογικό – των πατριωτικών δυνάμεων. Η κεντροδεξιά παράταξη οδηγήθηκε σε διάσπαση. Την είσοδό τους στη Βουλή διεκδίκησαν με αξιώσεις 5 κόμματα που ανήκουν σ’ αυτό το χώρο, ενώ δεν είναι τυχαίο πως ακραίες συνιστώσες κατάφεραν να αλιεύσουν πολλές χιλιάδες ψήφους, αποτελώντας σημαντική κοινοβουλευτική δύναμη.

Για όποιον παρακολουθούσε τα δρώμενα στην πολιτική σκηνή τα τελευταία χρόνια, αυτή η εξέλιξη ήταν μάλλον αναμενόμενη. Όταν απαξιώνεις το μεταναστευτικό πρόβλημα, άλλοτε «στρουθοκαμηλίζοντας», άλλοτε αποκαλώντας τους ανησυχούντες «ρατσιστές», οι πολίτες που βιώνουν την τεράστια σε μέγεθος εγκληματικότητα, κάποια στιγμή θα στραφούν στον ακραίο λόγο. Όταν τοποθετείς Υπουργό Παιδείας και Θρησκευμάτων μια πολιτικό που, ως Ευρωβουλευτής, ασπαζόταν θεωρίες περί καταργήσεως του Αβάτου του Αγίου Όρους και λατινοποιήσεως της Ελληνικής γλώσσας, ο πολίτης που δεν έχει απεμπολήσει τις παραδοσιακές του αξίες θα στραφεί εκεί όπου, υποτίθεται, διαφυλάσσονται. Όταν επιτρέπεις να απαξιώνεται η ελληνική ιστορία και να αναβαπτίζεται στα σχολικά βιβλία η σφαγή της Σμύρνης «συνωστισμός», ο πολίτης αισθάνεται ξεκομμένος από την πολιτική και εκπαιδευτική ηγεσία, οπότε μοιραία θα στραφεί αλλού. Όταν απαξιώνεται ο εκκλησιαστικός λόγος και η Ορθόδοξη Παράδοση, όταν θεωρείται εξ ορισμού ακραία κάθε αναφορά στην πατρίδα, όταν προπαγανδίζεται κάθε ξένο στοιχείο πολιτισμού και τρόπου ζωής ως το μόνο καλό, σπρώχνεις ανθρώπους που δεν υπήρξαν απαραίτητα ακραίοι στο να ασπαστούν ξενοβοφικό λόγο.

Το μεγάλο, όμως ζήτημα που τίθεται είναι αυτό που αφορά την Ευρωπαϊκή προοπτικής της χώρας. Στον περίφημο λόγο που εκφώνησε ο Κ. Καραμανλής ο Πρσβύτερος στο Ζάππειο, το 1979, όταν η Ελλάδα εντάχθηκε στην ΕΟΚ, ανέφερε ότι οι Έλληνες επιθυμούν να είναι Ευρωπαίοι, χωρίς όμως να σημαίνει αυτό απώλεια της εθνικής τους ταυτότητας. 33 χρόνια μετά, η διακήρυξη αυτή ξεχάστηκε. Η Εθνική ταυτότητα και η ευρωπαΪκή προοπτική μοιάζουν μεγέθη που συγκρούονται. Γι’ αυτό το λόγο η αντιευρωπαϊκή ρητορεία εισχώρησε και στον πατριωτικό χώρο.

Ξεκινώντας απ’ αυτό, θεωρώ ότι πρέπει να ξαναθυμίσουμε πως η Ευρώπη ανήκει στην Ελληνική πολιτισμική σφαίρα. Πολιτισμικά, οι Ευρωπαίοι είναι απόγονοί μας. Τα όποια προβλήματα υπάρχουν – και είναι πολλά, κανείς δεν αντιλέγει – δεν είναι δυνατό να οδηγήσουν σ’ ένα πολιτικό και πολιτισμικό διαζύγιο. Απ’ την άλλη, όμως η απόλυτη προσήλωση στις πολιτικές επιταγές των Ευρωπαίων συνιστά έλλειψη εθνικής βούλησης. Δεν είναι ανάγκη να υποδουλωθούμε πολιτικά ή οικονομικά, για να διατηρήσουμε την Ευρωπαϊκή μας ταυτότητα.

Το μεταναστευτικό πρόβλημα πρέπει πλέον να τεθεί επί τάπητος. Όχι όμως στη βάση μιας αόριστης ρητορείας. Κανένα πολιτισμένο κράτος στον κόσμο δεν υποβιβάζει την ποιότητα ζωής των πολιτών του για να μη... πειράξει τους παράνομους μετανάστες που ζουν σ’ αυτό. Οργάνωση χρειάζεται, πολιτική βούληση σοβαρή και μετρημένη. Ο ανθρωπισμός και το φιλότιμο είναι δεδομένα κι αυτονόητα στον Έλληνα κι όσοι ανόητοι μας κατηγορούν τόσο εύκολα για ρατσιστές, ας πάει να ζήσει για λίγο σε άλλα κράτη, για να καταλάβει τι σημαίνει να βιώνεις τον πραγματικό ρατσισμό.

Η παιδεία είναι προνόμιο του λαού. Είναι ταυτόχρονα υπόθεση και ευθύνη εθνική. Σε καμία περίπτωση δεν μπορώ να δεχτώ, ως εκπαιδευτικός, ότι πρώτιστη βούληση της ηγεσίας αυτής της χώρας είναι να απαλείψει το εθνικό της περιεχόμενο.

Τα εθνικά θέματα πρέπει επιτέλους να μπουν στην καθημερινή ατζέντα των πολιτικών. Είτε δε μιλάμε πια γι’ αυτά, είτε τα θεωρούμε υποδεέστερα. Ακόμη χειρότερα, τα σπρώχνουμε προς μια... δήθεν διεθνιστική λογική. Έμεινα εμβρόντητος ακούγοντας πρόσφατα από δημοσιογράφο μεγάλου ιδιωτικού καναλιού να αστειεύεται με γνωστό ηθοποιό από την Κρήτη για την περίπτωση η Μεγαλόνησος να ανεξαρτητοποιηθεί! Προσωπικά δεν με ενδιαφέρει αν υπάρχει ξένος δάκτυλος ή συμφέροντα. Αυτά πάντα θα υπάρχουν. Εμείς τι κάνουμε, είναι το θέμα.

Η απεμπόληση εθνικών συμφερόντων, η άκρατη και άκριτη μιμητική αποδοχή και υιοθέτηση ξένων προτύπων πολιτικής συμπεριφοράς, ο αποχρωματισμός του ελληνικού κράτους από συγκεκριμένες ιστορικές και εθνικές αντιλήψεις, δεν εκπροσωπούν την πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Οπωσδήποτε, είναι ανάγκη να υπάρξει αλλαγή πλεύσης στο ζήτημα της πολιτικής συμπεριφοράς από πλευράς των ηγετών της χώρας μας. Είναι, μάλιστα δεδομένο πως εκείνοι οι ταγοί που θα το αντιληφθούν αυτό, θα διαμορφώσουν νέα πολιτικά δεδομένα στη χώρα μας. Είναι πραγματική παρακμή του πολιτικού μας συστήματος να επιτρέπουμε σε ακραίες πολιτικές συνιστώσες να μονοπωλούν τον πατριωτικό λόγο.

Το ελληνικό κράτος διαθέτει ισχυρό εθνολογικό προσανατολισμό που εδράζεται τόσο στη μακραίωνη ιστορική του παρουσία και τη σπουδαία πολιτισμική του πορεία, όσο και στους αγώνες που έδωσε ο λαός του για να παραμείνει ανεξάρτητο. Η γλώσσα του, εθνική κι όχι από συγκυρίες κυριαρχούσα, η θρησκεία του, αμιγώς χριστιανική, η πολιτιστική του ταυτότητα και η εθνική του κουλτούρα, αποτελούν βασικά στοιχεία της ύπαρξής του. Τούτες οι διαπιστώσεις δεν αποτελούν αντιλήψεις ακροδεξιού ή φασιστικού χαρακτήρα. Αποτελούν δεδομένα που στηρίζονται σε ιστορικές διεργασίες και συγκεκριμένη πορεία που έχει διανύσει το συγκεκριμένο κράτος και η πλειοψηφία του λαού του.