Όπου και να πάω η Ελλάδα με πληγώνει, έγραψε ο μεγάλος Νομπελίστας ποιητής μας Γ. Σεφέρης. Ας μου επιτρέψει η ιστορία, διότι θα αλλάξω τούτη τη βαρυσήμαντη φράση: Όπου και να στραφώ, οι Έλληνες με πληγώνουν. Άκουσα μέχρι τώρα πολλές δηλώσεις προσώπων που – ως πρότινος – θεωρούσα άξια εκτιμήσεως. Το ένα είναι το πρόσωπο του Κ. Στεφανόπουλου και το άλλο της Ν. Μούσχουρη. Οι δηλώσεις τους αντανακλούν τέτοια σκεπτικά, που αισθάνομαι σαν ξένος στην ίδια μου τη χώρα...
Για το πρόσωπο του π. Προέδρου της Δημοκρατίας, κατά γενική ομολογία, ενός από τους καλύτερους προέδρους που πέρασαν από το ύψιστο τούτο αξίωμα, τρέφω ιδιαίτερη εκτίμηση λόγω του πολιτικού ήθους που επέδειξε σε όλη του την πολιτική σταδιοδρομία. Άνθρωπος με εξέχουσα ρητορική δεινότητα, πάντα ουσιώδης στα λόγια του αλλά και στις πράξεις του. Με λύπησε, λοιπόν το γεγονός ότι προέκρινε μια παραμονή της κυβέρνησης Παπαδήμου ουσιαστικά επ’ αόριστον. Με λύπησε όχι διότι εξέφρασε απλώς μια άποψη προσωπική, αλλά διότι εξέφρασε μια άποψη, η οποία δε συνάδει ούτε με τη θέση που κατείχε (εκείνη του υπερασπιστή του Συντάγματος), ούτε και με τον πρότερο πολιτικό του βίο. Η κυβέρνηση Παπαδήμου δεν είναι εκλεγμένη από τον ελληνικό λαό. Αυτή η σημαντική αλήθεια παραγνωρίζεται, υποβαθμίζεται, παραγκωνίζεται. Η παραμονή της στην εξουσία παραπάνω απ’ όσο συμφωνήθηκε τόσο με τα κόμματα που το απαρτίζουν, όσο και με τη «σιωπηρή» αποδοχή από το λαό, θα αποτελέσει όχι απλώς Συνταγματική παρατυπία, αλλά ουσιαστική κατάλυση της Συνταγματικής νομιμότητας. Το γεγονός ότι ο κ. Στεφανόπουλος προέκρινε μια τέτοια παραμονή «για να σωθεί η Ελλάδα οικονομικά», δηλώνει είτε πολιτικό «κάματο», είτε πολιτική «άνοια» - που ενδεχομένως δικαιολογείται λόγω ηλικίας. Προσωπικά, πιστεύω ότι ο Πρόεδρος της καρδιάς μας, όπως έχει αποκληθεί, απλά έχει παρασυρθεί από την τεράστια παραπληροφόρηση που αυτή τη στιγμή λαμβάνει χώρα από συγκεκριμένους κύκλους των «υπηρετών» των ΜΜΕ. Περίμενα περισσότερα: ένα «κοίταγμα» πιο βαθύ στις περιστάσεις, μια διάλυση του επιφανειακού ψευδο – πολιτικού κατεστημένου που, με αφορμή ένα οικονομικό πρόβλημα, έχει οδηγήσει τον ελληνικό λαό σε συνθήκες εξαθλίωσης και πολιτικής υποταγής. Περίμενα μια πατριωτική φωνή. Αντ’ αυτού άκουσα μια προβεβλημένη θέση έξωθεν: ο – διεθνών και εγχωρίων τραπεζικών συμφερόντων – πρωθυπουργός κ. Παπαδήμος πρέπει να παραμείνει, έως ότου εξασφαλίσουν οι διεθνείς οικονομικοί κύκλοι την επιστροφή των χρημάτων τους. Η πολιτική γέγονε πόρνη πολυτελείας, που την ενδιαφέρουν μονάχα τα χρήματα...
Για το πρόσωπο της Ν. Μούσχουρη, έχω την άποψη που έχω για όλες τις σπουδαίες προσωπικότητες – μη πολιτικές – που κάνουν την Ελλάδα περήφανη: θαυμάζω και επικροτώ κάθε κίνηση που προωθεί τον πολιτισμό της Ελλάδας προς τα έξω. Δεν αποδέχομαι όμως κριτική σχετικά με το «πολιτεύεσθαι» στη χώρα μου. Διότι σ’ αυτή ζω εγώ και τα παιδιά μου. Εγώ είμαι αυτός που θα πληγεί από τις ανεπανόρθωτες γκάφες των κυβερνήσεων και θα πληρώνω τα δικά τους λάθη, όχι η κ. Μούσχουρη που ζει έξω και δεν πληρώνει φόρους ή χαράτσια και δε ζει με τρεις κι εξήντα. Εγώ είμαι αυτός που θα υποστεί τις εθνικές συνέπειες μιας υποτακτικής πολιτικής, όχι η κ. Μούσχουρη που ζει ως πολίτης ξένης χώρας. Εγώ και τα παιδιά μου θα βρούμε μπροστά μας την ανέχεια – όχι μόνο οικονομική, αλλά και πολιτισμική- όχι η κ. Μούσχουρη, για την οποία Ελλάδα είναι η Ακρόπολη, άντε και το Μέγαρο Μουσικής.
Ο έτερος βραβευμένος με Νόμπελ Ο. Ελύτης είχε γράψει κάποτε: ο καθείς και τα όπλα του. Πολλές φορές είχα κατακρίνει τη φράση τούτη, ως παραίτησή του από τα κοινωνικά προβλήματα που, ως πνευματικός άνθρωπος, όφειλε να φέρνει στην επιφάνεια και να διατυπώνει κρίσεις. Τώρα τελευταία σκέφτομαι μήπως ο λόγος που το είχε γράψει είναι διότι δεν ήθελε να αναμασά ανοησίες ή να εκφράζει απόψεις που μπορεί να μην εξέφραζαν -–σε τελική ανάλυση – κανέναν άλλον πλην τον ίδιο. Σκέφτομαι μήπως δεν ήθελε απλώς να γίνει Μούσχουρη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου