Έχω ένα όνειρο (Εμπνευσμένο από τον περίφημο λόγο του Μ. Λ. Κινγκ)

Οι εποχές που ζούμε είναι πράγματι συνταρακτικές. Τα γεγονότα και οι καταστάσεις, τις οποίες βιώνουμε, είναι σίγουρο ότι θα μείνουν στην Ιστορία. Κι αυτό όχι μόνο επειδή αντιμετωπίζουμε μια καταβαράθρωση της οικονομικής μας διαβίωσης, αλλά διότι διαφαίνεται πως πίσω απ’ όλη αυτή την κατάσταση στέκεται, κρυμμένη στο σκοτάδι, μια εθνική κατάπτωση, μια πολιτική παρακμή, μια πολιτισμική παγκόσμια οπισθοδρόμηση. Δε θα μπορούσε να γίνει αλλιώς. Το Ελληνικό κράτος δημιουργήθηκε πριν από σχεδόν 200 χρόνια, ο Ελληνικός πολιτισμός όμως ανέτειλε πριν χιλιάδες χρόνια και επηρέασε τον ανθρώπινο πολιτισμό όσο ίσως κανένας άλλος.

Η δημιουργία του Ελληνικού κράτους σήμαινε τη δικαίωση των θυσιών ενός ολόκληρου λαού. Σηματοδότησε ένα νέο ξεκίνημα για το σκλαβωμένο λαό μας, έδωσε ελπίδες για μια νέα αυγή της ελληνικής πνευματικής κληρονομιάς. Όσα έθνη μας βοήθησαν τότε να απελευθερωθούμε, το έκαναν διακηρύσσοντας το σεβασμό στην ιστορία μας, στην κληρονομιά που κουβαλούσαν και τα ίδια, όντας πνευματικά τέκνα της ελληνικής διανόησης. Έπειτα, όμως από διακόσια περίπου χρόνια, πρέπει να αντιμετωπίσουμε και πάλι μια καινούργια μορφή σκλαβιάς. Διακόσια χρόνια μετά, η ψυχή του Έλληνα είναι και πάλι  συντριμμένη, η περηφάνεια του καταρρακωμένη, η καρδιά του προδομένη κι ερειπωμένη. Διακόσια χρόνια μετά, ο Έλληνας ζει σ’ ένα απομονωμένο νησί ανέχειας, καταμεσής ενός απέραντου ωκεανού υλικής ευημερίας που τον περιβάλλει. Διακόσια χρόνια μετά, ο Έλληνας ακόμα μαραζώνει στο περιθώριο της παγκόσμιας κοινότητας και οικονομίας και βρίσκει τον εαυτό του εξόριστο στην ίδια του τη χώρα. Οφείλουμε, λοιπόν σήμερα, περισσότερο από ποτέ άλλοτε, να αναδείξουμε μια τραγική κατάσταση.

Κατά μια έννοια, τα Ευρωπαϊκά έθνη μας χρωστούν μια επιταγή που ακόμη δεν έχουμε εισπράξει. Όταν οι Αρχιτέκτονες της «Ευρώπης των λαών» συνέταξαν τα κείμενα της ΕυρωπαΪκής Ένωσης, ουσιαστικά υπέγραψαν ένα γραμμάτιο, το οποίο θα έπρεπε να αποτελεί κληρονομιά για κάθε Ευρωπαίο. Αυτό το γραμμάτιο ήταν μια υπόσχεση, ότι όλοι οι ευρωπαίοι θα απολάμβαναν, εκτός από τα όποια υλικά αγαθά θα μπορούσε να διακινήσει κάθε λαός, και την κοινωνική προστασία, αυτή που καθιστούσε την Ευρώπη το αντίπαλον δέος στην απανθρωπιά της κυριαρχίας της αγοράς και την υποκρισία της, που πρέσβευαν οι ΗΠΑ.

Είναι ολοφάνερο σήμερα ότι η Ευρώπη έχει αθετήσει αυτή τη δέσμευση, όσον αφορά στα αδύναμα οικονομικά κράτη, όπως η Ελλάδα. Αντί να τιμά αυτή την ιερή υποχρέωση της προστασίας όλων των πολιτών της ανεξαιρέτως, η Ευρώπη, συμπεριφερόμενη ως απρόσωπος και απάνθρωπος οικονομικός κολοσσός, ως μια απλή Τράπεζα, έχει δώσει στους οικονομικά ασθενέστερους πολίτες της δάνεια, στην πραγματικότητα ψεύτικα γραμμάτια, που υποθηκεύουν το μέλλον τους, που διαιωνίζουν μια κατάσταση οικονομικής εκμετάλλευσης και αδικίας. Όμως αρνούμαστε να πιστέψουμε ότι η τράπεζα της δικαιοσύνης έχει χρεοκοπήσει. Αρνούμαστε να πιστέψουμε ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση συστάθηκε μόνο και μόνο για να αντιμετωπίζει τα αδύναμα κράτη ως φτωχούς συγγενείς. Αρνούμαστε να πιστέψουμε ότι δεν υπάρχει ακόμη στοιχειώδης ανθρωπιά στο τεράστιο θησαυροφυλάκιο των ανθρωπιστικών αξιών και ιδανικών της Ευρωπαϊκής Ιδέας. Γι’ αυτό φωνάζουμε μ’ όλη τη δύναμη των πνευμόνων μας, κραυγάζουμε και διαμαρτυρόμαστε, για να εξαργυρώσουμε και να απαιτήσουμε αυτό το γραμμάτιο, το οποίο θα μας δώσει το θησαυρό της ελευθερίας και την ασφάλεια της Δικαιοσύνης.

Είναι ανάγκη να υπενθυμίσουμε στην Ευρώπη την ανάγκη του «Τώρα». Αυτή δεν είναι στιγμή για επαναύπαση και καθυστερήσεις. Τώρα είναι η στιγμή για να μεταβούμε από τη σκοτεινή και έρημη κοιλάδα της απομόνωσης, στο ηλιόλουστο μονομάτι της Κοινωνικής Δικαιοσύνης. Τώρα είναι η στιγμή να κάνουμε τη δικαιοσύνη πραγματικότητα για όλα τα τέκνα της ανθρωπότητας. Τώρα είναι η στιγμή να ανυψώσουμε την Ευρώπη από την κινούμενη άμμο της κοινωνικής αδικίας προς το βράχο της ανθρωπιάς και της αδελφοσύνης.

Θα ήταν μοιραίο για τα Ευρωπαϊκά Έθνη να παραβλέψουν την επιτακτική ανάγκη της στιγμής και να υποτιμήσουν την αποφασιστικότητα του κάθε ευρωπαίου που βρίσκεται σε ανέχεια, το δυναμισμό του κάθε Έλληνα που καταπιέζεται . Το φλεγόμενο καλοκαίρι της δικαιολογημένης αγανάκτησης των Ελλήνων και των υπολοίπων λαών που μας στήριξαν, δεν έχει τελειώσει, ούτε πρόκειται να τελειώσει, μέχρι να φανεί το αναζωογονητικό φθινόπωρο της ελευθερίας και της ισότητας. Όσα συνέβησαν τη χρονιά που πέρασε δεν είναι το τέλος, αλλά η αρχή. Κι όσοι ήλπιζαν πως ο Έλληνας χρειαζόταν απλά μια εκτόνωση και πως τώρα είναι ικανοποιημένος,  θα ξυπνήσουν βίαια, αν οι πολιτικοί και οικονομικοί ταγοί του έθνους μας και της Ευρώπης συνεχίσουν να παραβλέπουν το πρόβλημα. Και δεν θα υπάρξει άλλη ανάπαυση ούτε γαλήνη στην Ελλάδα ή στην Ευρώπη, μέχρι οι Έλληνες κι όσοι αισθάνονται Έλληνες, μέχρι οι οικονομικά καταπιεσμένοι όλης της Ευρώπης, ολόκληρου του κόσμου, να κατοχυρώσουν την πραγματική ελευθερία και ανεξαρτησία τους από την άσπλαχνη κι απάνθρωπη οικονομική διαχείριση της τύχης τους. Η καταιγίδα της εξέγερσης θα συνεχίσει να ταρακουνά τα θεμέλια της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της ίδιας της ιδέας της Παγκοσμιοποίησης, μέχρι να ξημερώσει η λαμπερή μέρα της δικαιοσύνης.

Όμως υπάρχει κάτι που πρέπει να πω στο λαό μου, ο οποίος στέκεται στο κατώφλι που οδηγεί στο ανάκτορο της δικαιοσύνης. Στον αγώνα για την αναγέννησή μας, δεν πρέπει να πέσουμε σε παράνομες και λανθασμένες πράξεις βίας. Δεν πρέπει να ικανοποιήσουμε τη δίψα μας για ελευθερία, πίνοντας από το ποτήρι της πικρίας και του μίσους.

Πρέπει να διεξάγουμε τον αγώνα μας στο υψηλό επίπεδο της αξιοπρέπειας και της πειθαρχίας. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε η δημιουργική διαμαρτυρία μας να ολισθήσει στη σωματική βία. Συνεχώς θα πρέπει να ανυψωνόμαστε στα μεγαλόπρεπα ύψη, όπου θα αντιτάσσουμε τη δύναμη της ψυχής στη σωματική βία. Η εξαιρετική μαχητικότητα, που διακατέχει την ψυχή του Έλληνα, δεν πρέπει να μας οδηγήσει σε βίαιες ενέργεις κατά των συμπολιτών μας. Δεν πρέπει να μας οδηγήσει σε δυσπιστία απέναντι σε όλους τους υπόλοιπους λαούς, διότι πολλοί απ’ αυτούς, όπως το έχουν αποδείξει πολλάκις ως σήμερα, έχουν συνειδητοποιήσει ότι η ελευθερία τους είναι αλληλένδετη με τη δική μας. Δεν μπορούμε να προχωρήσουμε μόνοι.

Καθώς προχωρούμε πρέπει να δεσμευτούμε ότι θα πορευόμαστε πάντα μπροστά. Δεν μπορούμε να γυρίσουμε πίσω. Υπάρχουν κάποιοι που μας ρωτούν: «Πότε θα είστε ικανοποιημένοι;» Δεν μπορούμε να είμαστε ικανοποιημένοι όσο η ζωή μας θα υπολογίζεται με βάση κάποιο στυγνό οικονομικό μέγεθος. Δεν μπορούμε να είμαστε ικανοποιημένοι, όσο αγοράζουν και πουλάνε την ίδια μας την αξιοπρέπεια, σα να είμαστε σκλάβοι. Δεν μπορούμε να είμαστε ικανοποιημένοι, όσο κυριαρχεί η λογική της εξαγοράς της δικαιοσύνης, της πολιτικής και κοινωνικής αναξιοκρατίας, της καταπάτησης των ηθικών αρχών και των ανθρωπιστικών αξιών για χάρη μιας ψευδούς, πλαστής κι ανυπόστατης οικονομικής ευμάρειας. Όχι, δεν είμαστε ικανοποιημένοι και δε θα ικανοποιηθούμε μέχρι «η Δικαιοσύνη να τρέχει σαν νερό και η Ηθική σαν χείμαρρος».

Δεν ξεχνώ ότι κάποιοι από σας έχετε υποστεί βάσανα, ταλαιπωρίες και τρικυμίες. Είδατε τις δουλειές σας να χάνονται, τα σπίτια σας να κατάσχονται, τη ζωή σας να βαλτώνει, την αξιοπρέπειά σας να πληγώνεται θανάσιμα. Κάποιοι από σας είδατε τις σπουδές σας να απαξιώνονται, τις δεξιότητές σας να εξαγοράζονται για ένα κομμάτι ψωμί. Κάποιοι από σας είδατε τις απόψεις σας να λοιδωρούνται. Είστε βετεράνοι στον πόνο, στη δυστυχία και στην αδικία. Συνεχίστε όμως να μάχεστε με την πίστη ότι η αδικία και ο πόνος σας λυτρώνουν. Σταθείτε όρθιοι, σε κάθε νομό, σε κάθε δήμο, σε κάθε γειτονιά. Κρατήστε στην καρδιά σας την ελπίδα ότι αυτή η κατάσταση με κάποιο τρόπο μπορεί και θα αλλάξει. Ας μη κυλιόμαστε στο βούρκο της απελπισίας.

Λέω σε εσάς σήμερα, φίλοι μου ότι, παρά τις δυσκολίες και τις απογοητεύσεις της στιγμής, ακόμη έχω ένα Όνειρο. Έχω ένα όνειρο βαθιά ριζωμένο στην Ελληνική μου ψυχή.

Έχω ένα όνειρο, ότι μια μέρα αυτό το έθνος θα εγερθεί και θα υπηρετήσει το αληθινό νόημα της φράσης: «Ο πλούτος κατέστησε τον άνθρωπο εχθρό της φύσης και του εαυτού του».

Έχω ένα όνειρο, πως κάποια ημέρα τα παιδιά της γης δε θα γνωρίζουν τι θα πει οικονομική εκμετάλλευση

Έχω ένα όνειρο, πως κάποια ημέρα η χώρα μου, που τώρα καίγεται από τη φωτιά της αδικίας και την οικονομική καταπίεση, θα μετατραπεί σε μια όαση ελευθερίας και δικαιοσύνης.

Έχω ένα όνειρο, ότι το παιδί μου θα ζήσει σε μια χώρα, σε μια Ευρώπη, στον κόσμο ολόκληρο, όπου δε θα κρίνονται από το πάχος των πορτοφολιών τους, αλλά από το περιεχόμενο του χαρακτήρα τους.

Έχω ένα όνειρο σήμερα.

Έχω ένα όνειρο, πως κάποια ημέρα η χώρα μου, η οποία διαθέτει πολιτικούς που πιστεύουν στην ιδέα της εξαθλίωσης των παιδιών μας για χάρη της ευημερίας κάποιων τραπεζών, θα γνωρίσει κυβερνήτες που θα θεωρούν τον άνθρωπο σημαντικότερο από το χρήμα.

Έχω ένα όνειρο, πως κάποια μέρα στη χώρα μου δε θα ακούγονται εκβιαστικά λόγια και απειλές για την έξοδο της Ελλάδας από την Ευρώπη, αφού η Ελλάδα ΕΙΝΑΙ η Ευρώπη όχι του σήμερα, αλλά του ΠΑΝΤΑ, η Ευρώπη που εκφράζει την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο.

Έχω ένα όνειρο πως η Ελλάδα θα είναι η χώρα που θα αναβαπτίσει την Ευρώπη, που θα την οδηγήσει και πάλι στα μονοπάτια της ανθρώπινης ευημερίας, της ηθικής ανάπτυξης, της πνευματικής καλλιέργειας.

Έχω ένα όνειρο πως η Ελλάδα θα ξαναλάμψει και πάλι, θα ξαναγίνει αυτό που ήταν πάντοτε στους αιώνες: η χώρα του Φωτός.

Αυτή είναι η ελπίδα μου και με αυτή θα πορεύομαι από δω και πέρα. Με αυτή την πίστη θα καταφέρουμε να λαξεύσουμε από το βουνό της απελπισίας ένα βράχο ελπίδας. Με αυτή την πίστη θα καταφέρουμε να μετατρέψουμε τις άσκοπες έριδες της Ενωμένης Ευρώπης σε μια μελωδική αρμονία αδελφοσύνης. Με αυτή την πίστη θα μπορούμε να δουλεύουμε μαζί, να προσευχόμαστε μαζί, να αγωνιζόμαστε μαζί, να υποφέρουμε και να ορθώνουμε το ανάστημά μας για την ελευθερία, όλοι μαζί οι Ευρωπαίοι λαοί, γνωρίζοντας πως κάποια μέρα θα είμαστε ελεύθεροι.

Και αν η Ελλάδα όντως είναι η κοιτίδα του πολιτισμού και η Ευρώπη όντως είναι ένας θαυμαστός κόσμος, αυτά τα λόγια πρέπει να γίνουν πράξη. Ας ηχήσει λοιπόν η ελευθερία από το Μπιγκ Μπεν, ως τον πύργο του Άιφελ. Ας ηχήσει η ελευθερία από τις αρχαίες Ρωμαϊκές αψίδες ως τα σύγχρονα αθλητικά κέντρα της Ισπανίας. Ας ηχήσει η ελευθερία από τον Δούναβη ως το τελευταίο ποτάμι του Άμστερνταμ. Ας ηχήσει η ελευθερία από τα υπέροχα βουνά της Αυστρίας, ως τους ατέλειωτους δρόμους της Γερμανίας.

Όταν επιτρέψουμε στην Ελευθερία να ηχήσει, όταν ηχήσει από κάθε χωριό, από κάθε πολιτεία και από κάθε πόλη, θα μπορέσουμε να βαδίσουμε γοργά προς εκείνη τη μέρα, κατά την οποία όλοι οι άνθρωποι, από κάθε γωνιά τούτης δω της γης, θα ενώσουν τα χέρια και θα τραγουδήσουν μαζί τον εθνικό μας ύμνο προς την Ελευθερία. Διότι τότε θα κατανοήσουν το τι σημαίνει στ’ αλήθεια να φωνάζεις, μ’ όση δύναμη διαθέτουν τα πνευμόνια σου «Χαίρε, ω, χαίρε, λευτεριά»!

«Η Ελευθερία δεν δίνεται ποτέ εθελοντικά από τον καταπιεστή. Πρέπει να κατακτηθεί από τον καταπιεζόμενο».