Ως πότε θα είμαστε δεσμώτες;

Στο Πλατωνικό Σπήλαιο, οι άνθρωποι ζουν ως δεσμώτες. Δεσμά στο λαιμό, δεσμά στα πόδια. Βλέπουν μόνο μπροστά και δεν μπορούν να εξερευνήσουν τη σπηλιά, πόσω μάλλον τον κόσμο έξω απ’ αυτήν. Ένα λιγοστό φως υπάρχει για να φωτίζει. Κι αυτό το φως, το μόνο που προβάλλει είναι σκιές. Σκιές κάτι ασήμαντων πραγμάτων που κουβαλούν πέρα δώθε κάποιοι επιτήδειοι. Οι άνθρωποι αντικρίζουν μονάχα σκιές. Κι έχοντας περάσει όλη τη ζωή τους μέσα στη σπηλιά, νομίζουν πως αυτές οι σκιές, που αντικρίζουν σ’ όλη τους τη ζωή, αυτά τα είδωλα είναι τα μόνα που υπάρχουν. Γίνονται γι’ αυτούς ο κόσμος όλος. Ξυπνάνε με τις σκιές, κοιμούνται μ’ αυτές.

Μα, μια μέρα, ένας απ’ αυτούς τους δεσμώτες, με τη βοήθεια κάποιου,  καταφέρνει να ξεφύγει από τα δεσμά του. Αρχίζει να περπατά αργά μέσα στη σπηλιά. Από μακριά, σε μια ανηφόρα βλέπει ένα φως που δεν το έχει ξαναδεί. Το πλησιάζει και ξαφνικά βρίσκεται έξω από τη σπηλιά. Το φως του ήλιου, που δεν το είχε αντικρίσει ποτέ ως τότε στη ζωή του, τον τυφλώνει για λίγο. Η παρόρμησή του είναι να ξαναμπεί στη σπηλιά. Μα δεν τον αφήνει αυτός που τον λευτέρωσε. Τον κρατά έξω. Ο δεσμώτης κρύβει τα μάτια του, τι είναι το φως έντονο και τον πονά. Σιγά – σιγά, όμως συνηθίζει το φως. Ανοίγει τα βλέφαρά του και αντικρίζει όλη τη μαγεία του κόσμου. Τη φύση, τον ήλιο. Σα μικρό παιδί που ανακαλύπτει θαυμαστά πράγματα, τρέχει από δω κι από κει για να δει όσα περισσότερα μπορεί, να δουν τα μάτια του όλη την ομορφιά του κόσμου που δεν είχε αντικρίσει ως τώρα. Κι ύστερα, πέφτει το σκοτάδι. Ο δεσμώτης ενθουσιάζεται γι’ ακόμη μια φορά με τον έναστρο ουρανό. Με πόση χαρά πέφτει να κοιμηθεί, απαλλαγμένος πια από τις σκιές και τα είδωλα, από τον ψεύτικο κόσμο στον οποίο ζούσε, από τη χειραγώγηση, στην οποία κάποιοι επιτήδειοι τον υπέβαλαν σ’ όλη του τη ζωή.

Ως πότε θα ζούμε σ’ αυτή τη σπηλιά που λέγεται σύγχρονος τρόπος ζωής; Ως πότε θα λατρεύουμε σκιές; Ως πότε θα προσηλωνόμαστε, σα να μην έχουμε καμία άλλη επιλογή, σαν Πλατωνικοί δεσμώτες, στην τηλεόραση; Ως πότε η ψυχή μας θα χειραγωγείται, η διάνοιά μας θα παραμένει υπνωτισμένη, το σώμα μας θα φορά αλυσίδες;  Έχουμε μονάχα ένα θεό, την ύλη. Σ’ αυτήν έχουμε υποτάξει το πνεύμα. Σεβόμαστε μονάχα έναν τομέα του ανθρώπινου πολιτισμού, την οικονομία.  Σ’ αυτήν δίνουν λόγο σήμερα η ηθική, το δίκαιο, η πολιτική, η παιδεία. Αντί να νοιαζόμαστε τη φύση, τη μολύνουμε. Αντί να θαυμάζουμε τ’ αστέρια, σκεφτόμαστε πώς θα τα κατακτήσουμε. Από τον εαυτό μας κρυβόμαστε, από το συνάνθρωπό μας απομακρυνόμαστε. Η φιλία, η αγάπη, η συναδέλφωση σα να μην υπάρχουν πια στα λεξικά μας.

Φτιάξαμε μηχανές για να υπηρετούν τον άνθρωπο, αλλά εμείς υπηρετούμε τελικά τον τρόπο που αυτές λειτουργούν και στην πορεία χάσαμε την ανθρωπιά μας. Δημιουργήσαμε πλείστα μέσα καθημερινής επικοινωνίας, χαράξαμε δρόμους, τιθασεύσαμε τη θάλασσα, κυριαρχήσαμε στους ουρανούς για να έρθουμε πιο κοντά, κι όμως ελάχιστα πια ερχόμαστε σ’ επαφή με τους άλλους δίπλα μας. Αναπτύξαμε την επιστήμη για να ξεφύγουμε από το δογματισμό της άγνοιάς μας, μόνο και μόνο για να χτίσουμε τα θεμέλια ενός άλλου δόγματος που τυραννά πιότερο την ψυχή μας, διότι τούτο το δόγμα δεν προσφέρει λύτρωση, παρά μια αέναη τυραννία.  Βρήκαμε τρόπους να εξελίξουμε τη δημοκρατία, μόνο και μόνο για να αντιληφθούμε τελικά πως η «εξέλιξη» αυτή μας πισωγύρισε στην τυραννία. Εξυψώσαμε την ελευθερία, μόνο και μόνο για να ξαναγίνουμε με τη θέλησή μας δούλοι, επειδή κάποιοι μας υποσχέθηκαν προστασία και πλούτη. Αποθεώσαμε τη Λογική, μόνο και μόνο για να απαρνηθούμε την ομορφιά του συναισθήματος.

Χάσαμε τα οράματά μας, διότι κάποιοι μας αφαίρεσαν τη δυνατότητα να ονειρευόμαστε. Ξεπουλήσαμε τις αξίες μας, διότι κάποιοι μας έπεισαν πως αυτές πια δεν είναι σημαντικές. Σκύψαμε το κεφάλι, επειδή μας κάποιοι μας είπαν πως δεν είμαστε άξιοι για να κοιτάμε τ’ άστρα.

Δεν είμαστε πια πολίτες, διότι ξεπουλήσαμε την ιδιότητά μας αυτή, τη στιγμή που θεωρήσαμε τη συμμετοχή στα κοινά άχρηστη και αφεθήκαμε να εξαγοράσουν οι επιτήδειοι την ίδια μας την ψήφο. Δεν είμαστε πια άνθρωποι, διότι απαρνηθήκαμε το συνάνθρωπό μας, όταν τον αγοράζουμε και τον πουλάμε σαν να πρόκειται για προϊόν ή υπηρεσία. Δεν είμαστε πια πολιτισμένοι, διότι απ’ το σύγχρονο άνθρωπο λείπει η πνευματικότητα, οι ηθικές αξίες, η πίστη στον άνθρωπο.

Σήμερα, είμαστε όλοι μονάχα δεσμώτες...

Μπορούμε να ελευθερωθούμε. Αρκεί ν’ αναλογιστούμε τη δική μας θέση, το δικό μας ρόλο στην Ιστορία. Ο Ελληνικός λαός πάντα έπαιζε το ρόλο του πνευματικού δασκάλου. Εκείνος, κάποτε, έσπρωξε τους δεσμώτες λαούς στο φως και τους εξανάγκασε να δουν τον πραγματικό κόσμο. Εκείνος ήταν ο πρώτος δεσμώτης που αντίκρισε το φως και, αφού γνώρισε την αλήθεια, βάλθηκε να την κηρύξει στους υπόλοιπους. Η τραγική μοίρα του διαφωτιστή, όμως είναι ακριβώς αυτή: επιστρέφοντας στη σπηλιά, σ’ αυτή που λατρεύουν φαντάσματα και δε γνωρίζουν παρά μόνο το σκοτάδι, οι δεσμώτες όχι μόνο δεν τον πιστεύουν, όχι μόνο τον λοιδωρούν, αλλά στο τέλος τον σκοτώνουν κιόλας. Σκοτώνουν αυτόν που ήρθε να τους διδάξει το Φως.

Η ελευθερία δεν κατακτάται ποτέ χωρίς τίμημα. Αυτός μάλιστα που τη διδάσκει, κινδυνεύει πάντα να χάσει την ίδια του τη ζωή. Μα είναι αυτός ο κίνδυνος που καθιστά την πράξη αξεπέραστη κι αιώνια. Είναι αυτός ο δρόμος που οδηγεί την ανθρωπότητα στο Αύριο. Είναι αυτός ο άνθρωπος, είναι αυτός ο λαός, που, επιλέγοντας τούτον τον κίνδυνο με ελεύθερη βούληση,  κερδίζει την Αθανασία.

Πολιτικές που αναφέρονται μονάχα στην οικονομική ανάπτυξη ενός λαού αποτελούν σκιές και είδωλα. Όσοι προάγουν τέτοιες πολιτικές, επιθυμούν μονάχα να δημιουργούν δεσμώτες. Ως άνθρωπος, δεν μπορώ να δεχτώ δεσμά για μένα ή να επιβάλλω δεσμά για το συνάνθρωπό μου. Ως πολίτης, δε δέχομαι να μου πουλάνε σκιές . Ως επιστήμονας, δε δέχομαι να ζω στο σκοτάδι. Ως εκπαιδευτικός, έχω χρέος να κηρύττω το ΦΩΣ. ΩΣ ΕΛΛΗΝΑΣ, ΔΕΝ ΑΠΟΔΕΧΟΜΑΙ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΣΚΛΑΒΟΣ, ΟΠΟΙΑ ΚΙ ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΔΕΣΜΑ ΤΗΣ ΣΚΛΑΒΙΑΣ ΜΟΥ!

Έχω ένα όνειρο (Εμπνευσμένο από τον περίφημο λόγο του Μ. Λ. Κινγκ)

Οι εποχές που ζούμε είναι πράγματι συνταρακτικές. Τα γεγονότα και οι καταστάσεις, τις οποίες βιώνουμε, είναι σίγουρο ότι θα μείνουν στην Ιστορία. Κι αυτό όχι μόνο επειδή αντιμετωπίζουμε μια καταβαράθρωση της οικονομικής μας διαβίωσης, αλλά διότι διαφαίνεται πως πίσω απ’ όλη αυτή την κατάσταση στέκεται, κρυμμένη στο σκοτάδι, μια εθνική κατάπτωση, μια πολιτική παρακμή, μια πολιτισμική παγκόσμια οπισθοδρόμηση. Δε θα μπορούσε να γίνει αλλιώς. Το Ελληνικό κράτος δημιουργήθηκε πριν από σχεδόν 200 χρόνια, ο Ελληνικός πολιτισμός όμως ανέτειλε πριν χιλιάδες χρόνια και επηρέασε τον ανθρώπινο πολιτισμό όσο ίσως κανένας άλλος.

Η δημιουργία του Ελληνικού κράτους σήμαινε τη δικαίωση των θυσιών ενός ολόκληρου λαού. Σηματοδότησε ένα νέο ξεκίνημα για το σκλαβωμένο λαό μας, έδωσε ελπίδες για μια νέα αυγή της ελληνικής πνευματικής κληρονομιάς. Όσα έθνη μας βοήθησαν τότε να απελευθερωθούμε, το έκαναν διακηρύσσοντας το σεβασμό στην ιστορία μας, στην κληρονομιά που κουβαλούσαν και τα ίδια, όντας πνευματικά τέκνα της ελληνικής διανόησης. Έπειτα, όμως από διακόσια περίπου χρόνια, πρέπει να αντιμετωπίσουμε και πάλι μια καινούργια μορφή σκλαβιάς. Διακόσια χρόνια μετά, η ψυχή του Έλληνα είναι και πάλι  συντριμμένη, η περηφάνεια του καταρρακωμένη, η καρδιά του προδομένη κι ερειπωμένη. Διακόσια χρόνια μετά, ο Έλληνας ζει σ’ ένα απομονωμένο νησί ανέχειας, καταμεσής ενός απέραντου ωκεανού υλικής ευημερίας που τον περιβάλλει. Διακόσια χρόνια μετά, ο Έλληνας ακόμα μαραζώνει στο περιθώριο της παγκόσμιας κοινότητας και οικονομίας και βρίσκει τον εαυτό του εξόριστο στην ίδια του τη χώρα. Οφείλουμε, λοιπόν σήμερα, περισσότερο από ποτέ άλλοτε, να αναδείξουμε μια τραγική κατάσταση.

Κατά μια έννοια, τα Ευρωπαϊκά έθνη μας χρωστούν μια επιταγή που ακόμη δεν έχουμε εισπράξει. Όταν οι Αρχιτέκτονες της «Ευρώπης των λαών» συνέταξαν τα κείμενα της ΕυρωπαΪκής Ένωσης, ουσιαστικά υπέγραψαν ένα γραμμάτιο, το οποίο θα έπρεπε να αποτελεί κληρονομιά για κάθε Ευρωπαίο. Αυτό το γραμμάτιο ήταν μια υπόσχεση, ότι όλοι οι ευρωπαίοι θα απολάμβαναν, εκτός από τα όποια υλικά αγαθά θα μπορούσε να διακινήσει κάθε λαός, και την κοινωνική προστασία, αυτή που καθιστούσε την Ευρώπη το αντίπαλον δέος στην απανθρωπιά της κυριαρχίας της αγοράς και την υποκρισία της, που πρέσβευαν οι ΗΠΑ.

Είναι ολοφάνερο σήμερα ότι η Ευρώπη έχει αθετήσει αυτή τη δέσμευση, όσον αφορά στα αδύναμα οικονομικά κράτη, όπως η Ελλάδα. Αντί να τιμά αυτή την ιερή υποχρέωση της προστασίας όλων των πολιτών της ανεξαιρέτως, η Ευρώπη, συμπεριφερόμενη ως απρόσωπος και απάνθρωπος οικονομικός κολοσσός, ως μια απλή Τράπεζα, έχει δώσει στους οικονομικά ασθενέστερους πολίτες της δάνεια, στην πραγματικότητα ψεύτικα γραμμάτια, που υποθηκεύουν το μέλλον τους, που διαιωνίζουν μια κατάσταση οικονομικής εκμετάλλευσης και αδικίας. Όμως αρνούμαστε να πιστέψουμε ότι η τράπεζα της δικαιοσύνης έχει χρεοκοπήσει. Αρνούμαστε να πιστέψουμε ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση συστάθηκε μόνο και μόνο για να αντιμετωπίζει τα αδύναμα κράτη ως φτωχούς συγγενείς. Αρνούμαστε να πιστέψουμε ότι δεν υπάρχει ακόμη στοιχειώδης ανθρωπιά στο τεράστιο θησαυροφυλάκιο των ανθρωπιστικών αξιών και ιδανικών της Ευρωπαϊκής Ιδέας. Γι’ αυτό φωνάζουμε μ’ όλη τη δύναμη των πνευμόνων μας, κραυγάζουμε και διαμαρτυρόμαστε, για να εξαργυρώσουμε και να απαιτήσουμε αυτό το γραμμάτιο, το οποίο θα μας δώσει το θησαυρό της ελευθερίας και την ασφάλεια της Δικαιοσύνης.

Είναι ανάγκη να υπενθυμίσουμε στην Ευρώπη την ανάγκη του «Τώρα». Αυτή δεν είναι στιγμή για επαναύπαση και καθυστερήσεις. Τώρα είναι η στιγμή για να μεταβούμε από τη σκοτεινή και έρημη κοιλάδα της απομόνωσης, στο ηλιόλουστο μονομάτι της Κοινωνικής Δικαιοσύνης. Τώρα είναι η στιγμή να κάνουμε τη δικαιοσύνη πραγματικότητα για όλα τα τέκνα της ανθρωπότητας. Τώρα είναι η στιγμή να ανυψώσουμε την Ευρώπη από την κινούμενη άμμο της κοινωνικής αδικίας προς το βράχο της ανθρωπιάς και της αδελφοσύνης.

Θα ήταν μοιραίο για τα Ευρωπαϊκά Έθνη να παραβλέψουν την επιτακτική ανάγκη της στιγμής και να υποτιμήσουν την αποφασιστικότητα του κάθε ευρωπαίου που βρίσκεται σε ανέχεια, το δυναμισμό του κάθε Έλληνα που καταπιέζεται . Το φλεγόμενο καλοκαίρι της δικαιολογημένης αγανάκτησης των Ελλήνων και των υπολοίπων λαών που μας στήριξαν, δεν έχει τελειώσει, ούτε πρόκειται να τελειώσει, μέχρι να φανεί το αναζωογονητικό φθινόπωρο της ελευθερίας και της ισότητας. Όσα συνέβησαν τη χρονιά που πέρασε δεν είναι το τέλος, αλλά η αρχή. Κι όσοι ήλπιζαν πως ο Έλληνας χρειαζόταν απλά μια εκτόνωση και πως τώρα είναι ικανοποιημένος,  θα ξυπνήσουν βίαια, αν οι πολιτικοί και οικονομικοί ταγοί του έθνους μας και της Ευρώπης συνεχίσουν να παραβλέπουν το πρόβλημα. Και δεν θα υπάρξει άλλη ανάπαυση ούτε γαλήνη στην Ελλάδα ή στην Ευρώπη, μέχρι οι Έλληνες κι όσοι αισθάνονται Έλληνες, μέχρι οι οικονομικά καταπιεσμένοι όλης της Ευρώπης, ολόκληρου του κόσμου, να κατοχυρώσουν την πραγματική ελευθερία και ανεξαρτησία τους από την άσπλαχνη κι απάνθρωπη οικονομική διαχείριση της τύχης τους. Η καταιγίδα της εξέγερσης θα συνεχίσει να ταρακουνά τα θεμέλια της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της ίδιας της ιδέας της Παγκοσμιοποίησης, μέχρι να ξημερώσει η λαμπερή μέρα της δικαιοσύνης.

Όμως υπάρχει κάτι που πρέπει να πω στο λαό μου, ο οποίος στέκεται στο κατώφλι που οδηγεί στο ανάκτορο της δικαιοσύνης. Στον αγώνα για την αναγέννησή μας, δεν πρέπει να πέσουμε σε παράνομες και λανθασμένες πράξεις βίας. Δεν πρέπει να ικανοποιήσουμε τη δίψα μας για ελευθερία, πίνοντας από το ποτήρι της πικρίας και του μίσους.

Πρέπει να διεξάγουμε τον αγώνα μας στο υψηλό επίπεδο της αξιοπρέπειας και της πειθαρχίας. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε η δημιουργική διαμαρτυρία μας να ολισθήσει στη σωματική βία. Συνεχώς θα πρέπει να ανυψωνόμαστε στα μεγαλόπρεπα ύψη, όπου θα αντιτάσσουμε τη δύναμη της ψυχής στη σωματική βία. Η εξαιρετική μαχητικότητα, που διακατέχει την ψυχή του Έλληνα, δεν πρέπει να μας οδηγήσει σε βίαιες ενέργεις κατά των συμπολιτών μας. Δεν πρέπει να μας οδηγήσει σε δυσπιστία απέναντι σε όλους τους υπόλοιπους λαούς, διότι πολλοί απ’ αυτούς, όπως το έχουν αποδείξει πολλάκις ως σήμερα, έχουν συνειδητοποιήσει ότι η ελευθερία τους είναι αλληλένδετη με τη δική μας. Δεν μπορούμε να προχωρήσουμε μόνοι.

Καθώς προχωρούμε πρέπει να δεσμευτούμε ότι θα πορευόμαστε πάντα μπροστά. Δεν μπορούμε να γυρίσουμε πίσω. Υπάρχουν κάποιοι που μας ρωτούν: «Πότε θα είστε ικανοποιημένοι;» Δεν μπορούμε να είμαστε ικανοποιημένοι όσο η ζωή μας θα υπολογίζεται με βάση κάποιο στυγνό οικονομικό μέγεθος. Δεν μπορούμε να είμαστε ικανοποιημένοι, όσο αγοράζουν και πουλάνε την ίδια μας την αξιοπρέπεια, σα να είμαστε σκλάβοι. Δεν μπορούμε να είμαστε ικανοποιημένοι, όσο κυριαρχεί η λογική της εξαγοράς της δικαιοσύνης, της πολιτικής και κοινωνικής αναξιοκρατίας, της καταπάτησης των ηθικών αρχών και των ανθρωπιστικών αξιών για χάρη μιας ψευδούς, πλαστής κι ανυπόστατης οικονομικής ευμάρειας. Όχι, δεν είμαστε ικανοποιημένοι και δε θα ικανοποιηθούμε μέχρι «η Δικαιοσύνη να τρέχει σαν νερό και η Ηθική σαν χείμαρρος».

Δεν ξεχνώ ότι κάποιοι από σας έχετε υποστεί βάσανα, ταλαιπωρίες και τρικυμίες. Είδατε τις δουλειές σας να χάνονται, τα σπίτια σας να κατάσχονται, τη ζωή σας να βαλτώνει, την αξιοπρέπειά σας να πληγώνεται θανάσιμα. Κάποιοι από σας είδατε τις σπουδές σας να απαξιώνονται, τις δεξιότητές σας να εξαγοράζονται για ένα κομμάτι ψωμί. Κάποιοι από σας είδατε τις απόψεις σας να λοιδωρούνται. Είστε βετεράνοι στον πόνο, στη δυστυχία και στην αδικία. Συνεχίστε όμως να μάχεστε με την πίστη ότι η αδικία και ο πόνος σας λυτρώνουν. Σταθείτε όρθιοι, σε κάθε νομό, σε κάθε δήμο, σε κάθε γειτονιά. Κρατήστε στην καρδιά σας την ελπίδα ότι αυτή η κατάσταση με κάποιο τρόπο μπορεί και θα αλλάξει. Ας μη κυλιόμαστε στο βούρκο της απελπισίας.

Λέω σε εσάς σήμερα, φίλοι μου ότι, παρά τις δυσκολίες και τις απογοητεύσεις της στιγμής, ακόμη έχω ένα Όνειρο. Έχω ένα όνειρο βαθιά ριζωμένο στην Ελληνική μου ψυχή.

Έχω ένα όνειρο, ότι μια μέρα αυτό το έθνος θα εγερθεί και θα υπηρετήσει το αληθινό νόημα της φράσης: «Ο πλούτος κατέστησε τον άνθρωπο εχθρό της φύσης και του εαυτού του».

Έχω ένα όνειρο, πως κάποια ημέρα τα παιδιά της γης δε θα γνωρίζουν τι θα πει οικονομική εκμετάλλευση

Έχω ένα όνειρο, πως κάποια ημέρα η χώρα μου, που τώρα καίγεται από τη φωτιά της αδικίας και την οικονομική καταπίεση, θα μετατραπεί σε μια όαση ελευθερίας και δικαιοσύνης.

Έχω ένα όνειρο, ότι το παιδί μου θα ζήσει σε μια χώρα, σε μια Ευρώπη, στον κόσμο ολόκληρο, όπου δε θα κρίνονται από το πάχος των πορτοφολιών τους, αλλά από το περιεχόμενο του χαρακτήρα τους.

Έχω ένα όνειρο σήμερα.

Έχω ένα όνειρο, πως κάποια ημέρα η χώρα μου, η οποία διαθέτει πολιτικούς που πιστεύουν στην ιδέα της εξαθλίωσης των παιδιών μας για χάρη της ευημερίας κάποιων τραπεζών, θα γνωρίσει κυβερνήτες που θα θεωρούν τον άνθρωπο σημαντικότερο από το χρήμα.

Έχω ένα όνειρο, πως κάποια μέρα στη χώρα μου δε θα ακούγονται εκβιαστικά λόγια και απειλές για την έξοδο της Ελλάδας από την Ευρώπη, αφού η Ελλάδα ΕΙΝΑΙ η Ευρώπη όχι του σήμερα, αλλά του ΠΑΝΤΑ, η Ευρώπη που εκφράζει την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο.

Έχω ένα όνειρο πως η Ελλάδα θα είναι η χώρα που θα αναβαπτίσει την Ευρώπη, που θα την οδηγήσει και πάλι στα μονοπάτια της ανθρώπινης ευημερίας, της ηθικής ανάπτυξης, της πνευματικής καλλιέργειας.

Έχω ένα όνειρο πως η Ελλάδα θα ξαναλάμψει και πάλι, θα ξαναγίνει αυτό που ήταν πάντοτε στους αιώνες: η χώρα του Φωτός.

Αυτή είναι η ελπίδα μου και με αυτή θα πορεύομαι από δω και πέρα. Με αυτή την πίστη θα καταφέρουμε να λαξεύσουμε από το βουνό της απελπισίας ένα βράχο ελπίδας. Με αυτή την πίστη θα καταφέρουμε να μετατρέψουμε τις άσκοπες έριδες της Ενωμένης Ευρώπης σε μια μελωδική αρμονία αδελφοσύνης. Με αυτή την πίστη θα μπορούμε να δουλεύουμε μαζί, να προσευχόμαστε μαζί, να αγωνιζόμαστε μαζί, να υποφέρουμε και να ορθώνουμε το ανάστημά μας για την ελευθερία, όλοι μαζί οι Ευρωπαίοι λαοί, γνωρίζοντας πως κάποια μέρα θα είμαστε ελεύθεροι.

Και αν η Ελλάδα όντως είναι η κοιτίδα του πολιτισμού και η Ευρώπη όντως είναι ένας θαυμαστός κόσμος, αυτά τα λόγια πρέπει να γίνουν πράξη. Ας ηχήσει λοιπόν η ελευθερία από το Μπιγκ Μπεν, ως τον πύργο του Άιφελ. Ας ηχήσει η ελευθερία από τις αρχαίες Ρωμαϊκές αψίδες ως τα σύγχρονα αθλητικά κέντρα της Ισπανίας. Ας ηχήσει η ελευθερία από τον Δούναβη ως το τελευταίο ποτάμι του Άμστερνταμ. Ας ηχήσει η ελευθερία από τα υπέροχα βουνά της Αυστρίας, ως τους ατέλειωτους δρόμους της Γερμανίας.

Όταν επιτρέψουμε στην Ελευθερία να ηχήσει, όταν ηχήσει από κάθε χωριό, από κάθε πολιτεία και από κάθε πόλη, θα μπορέσουμε να βαδίσουμε γοργά προς εκείνη τη μέρα, κατά την οποία όλοι οι άνθρωποι, από κάθε γωνιά τούτης δω της γης, θα ενώσουν τα χέρια και θα τραγουδήσουν μαζί τον εθνικό μας ύμνο προς την Ελευθερία. Διότι τότε θα κατανοήσουν το τι σημαίνει στ’ αλήθεια να φωνάζεις, μ’ όση δύναμη διαθέτουν τα πνευμόνια σου «Χαίρε, ω, χαίρε, λευτεριά»!

«Η Ελευθερία δεν δίνεται ποτέ εθελοντικά από τον καταπιεστή. Πρέπει να κατακτηθεί από τον καταπιεζόμενο».

Δικαιοσύνη και εκπαίδευση: οι βασικοί πυλώνες του πολιτικού συστήματος

Ταράσσεται αυτές τις μέρες το πολιτικό σύστημα για τη σύλληψη του τέως Θεού του Σοσιαλισμού Άκη Τσοχατζόπουλου. Η δήθεν ταραχή, υποκρτική στο έπακρον, δημιουργήθηκε από τους ίδιους «ιερείς» και τις «ιέρειες» του δόγματος του «δώσε κι εμένα μπάρμπα, να σε πολλαταετήσω», τους δημοσιογράφους λέγω, τους ύψιστους εκείνους Γραμματείς και Φαρισαίους που, αφού πρώτα έφαγαν τις επιχορηγήσεις και ξεκοκάλισαν «υπαρκτά λεφτά» από τις διαφημίσεις, ύστερα θυμήθηκαν να ξορκίσουν το... Προαιώνιο Κακό.

Σύμφωνα δε μ’ αυτούς τους... Γραμματείς και Φαρισαίους (Ουαί υμίν!), η εξαίρετη ομάδα των εισαγγελικών και διωκτικών αρχών, ήταν εκείνη που επιτέλεσε το... μέγα άθλο της δίωξης του Εκλεκτού Άκη. Η Δικαιοσύνη έπραξε το καθήκον της: Προέβη σε ποινική δίωξη για εγκλήματα που έχουν παραγραφεί, που έχει ασκηθεί γι’ αυτά δίωξη στο παρελθόν, οπότε καμία περίπτωση δεν υφίσταται να διωχθεί εκ νέου (περίπτωση δεδικασμένου).

Ταράχθηκε το πολιτικό σύστημα και για την άρνηση του Υπουργού Παιδείας κ. Μπαμπινιώτη να προχωρήσει σε παύση χρηματοδότησης προς τα Πανεπιστήμια, καθόσον κάτι τέτοιο θα δυσχέρανε την ίδια τη λειτουργία των Σχολών και των τμημάτων. Η δήθεν – πάλι – ταραχή προκλήθηκε, διότι σύσσωμο το πολιτικό σύστημα είχε ψηφίσει το νέο Νόμο για την Εκπαίδευση. Πώς, λοιπόν και με ποιο κύρος (!) ο κ. Μπαμπινιώτης τόλμησε να τα βάλει με τους Έλληνες Θεούς και την Υπέρτατη Θεά κ. Διαμαντοπούλου; Ποιος είναι τέλος πάντων αυτός ο Μπαμπινιώτης που τολμά να εκφράσει διαφορετική θέση απ’ αυτή των Πολιτικών μας ταγών; Το δε θεάρεστο έργο της απαξίωσης του κ. Μπαμπινιώτη εκλήθησαν να το φέρουν εις πέρας και πάλι οι Γραμματείς και Φαρισαίοι (Ουαί Υμίν!), για τους δημοσιογράφους ομιλώ. Τι χουντικό τον αποκάλεσαν (αυτοί που εκφράζουν τη γνώμη τους με τρόπο... δημοκρατικό), τι εξωπολιτικό πρόσωπο (αυτοί που στήριξαν ως νέο Μεσσία τον εξωκοινοβουλευτικό Παπαδήμο)...

Κι εγώ, ο απλός Έλληνας, παρευρισκόμενος σε ελληνικό δικαστήριο όπου συζητούνταν υποθέσεις οφειλών προς το Δημόσιο, άκουγα έκπληκτος τον... άσπιλο εκπρόσωπο της δικαιοσύνης να λέγει ρητώς και επί λέξει: Ακούστε να σας πω! Ο πρωθυπουργός μας είπε: Χρειαζόμαστε λεφτά! Οπότε, δε με ενδιαφέρει καμία δικαιολογία! Θα πληρώσετε όλοι!!! (καρά sic!). Κι εγώ, ο απλός υποψήφιος διδάκτορας ελληνικού πανεπιστημίου, προετοιμάζομαι, ώστε την κρίση μου για το αν είμαι ή όχι άξιος να λάβω τον τίτλο του διδάκτορος (έλειπε, μωρέ, λίγος χώρος στον τοίχο του σαλονιού μου κι είπα να τον στολίσω μ’ ένα πτυχίο παραπάνω!), θα την εκφράσει εκτός από επιτελείο επιστημόνων και καθηγητών και κάποιος... μάνατζερ, λέει. Που μπορεί να είναι κι άσχετος, λέει. Που μπορεί να είναι κι ο... Μπόμπολας (που λέει ο λόγος), λέει. Ή κάποιος επιχειρηματίας, λέει (ο ψιλικατζής της γειτονιάς μου πιάνει; Καλό παλικάρι, τριάντα χρόνια το κρατά το ψιλικατζίδικο, τίμιος και μπεσαλής! Να σας στείλω ένα βιογραφικό, λέει;).

Δεν είναι τυχαία η σκοτεινή διαδρομή που βαδίζει το κράτος μας, δεν είναι τυχαία η κατρακύλα του έθνους μας, δεν είναι τυχαία η πλήρης παρακμή του πολιτικού συστήματος. Οι δύο βασικοί πυλώνες του, η δικαιοσύνη και η Εκπαίδευση βιάζονται καθημερινά...

Υπάρχει λόγος εκτός του μνημονιακού;

Γνωστή η προπαγάνδα που διαμορφώνεται από τα Μέσα που υποστηρίζουν το εθνομηδενιστικό μνημονιακό μπλοκ: Οποιαδήποτε άποψη εκτός μνημονίου είτε είναι αριστερο- αναρχική, είτε «ελληναράδικη». Τουτέστιν, δεν υπάρχει Ελλάδα εκτός μνημονίου. Δεν μπορεί να υπάρξει Ελλάδα εκτός καθεστώτος οικονομικής κατοχής, εποπτείας, επιτροπείας κ.ο.κ (πλουσιωτάτη η Ελληνική γλώσσα, «πτωχοί τω πνεύματι» όσοι τη μεταχειρίζονται τοιουτοτρόπως, για να «σκεπάσουν» με βερμπαλισμούς την αλήθεια).

Το μνημόνιο Ι και ΙΙ – και όσα άλλα θα έρθουν – μοναδικό στόχο διαθέτουν την αποπληρωμή του χρέους. Αποτελούν, κατ’ αναλογία, το «Πάσχα» των Διεθνών Τραπεζιτικών Οίκων: Αντικρίζουν τους Έλληνες ως αμνούς επί σφαγή, οι οποίοι ανατράφησαν για να προσφερθούν έπειτα «θυσία» στα πλούσια τραπέζια τους. Κατά συνέπεια, ούτε ανάπτυξη οικονομική υπόσχονται, ούτε ολοκληρωμένη «συνταγή» είναι. Για το λόγο αυτό, τα μέτρα που προτείνονται (οριζόντιες περικοπές μισθών, απολύσεις κ.ο.κ) θα οδηγούν ολοένα και σε βαθύτερη ύφεση την ελληνική οικονομία. Οι εισηγητές τους το γνωρίζουν. Αδιαφορούν. Τα λεφτά τους επιθυμούν και μόνο να πάρουν. Οι σώφρονες και λογικοί άνθρωποι το αντιλαμβάνονται. Τα υπόλοιπα είναι απλώς «σάλτσα», ωραιοποιημένοι ευφημισμοί.

Αν παραμερίσουμε, έστω και προσωρινά, τα αίτια που προκάλεσαν τούτη την πλήρη υποταγή της παρούσας πολιτικής «φρατρίας» στα κελεύσματα ξένων οικονομικών δυναστών, αυτό που απομένει είναι να εξετάσουμε αν η Ελλάδα διαθέτει εκείνα τα στοιχεία που θα την οδηγούσαν σε μια βελτίωση τόσο της οικονομικής, όσο και της ευρύτερα πολιτιστικής της διαδρομής.

Πρώτιστο στοιχείο είναι βέβαια ο ίδιος ο πολιτισμός της. Η Ελλάδα είναι από τις ελάχιστες χώρες στον κόσμο, όπου διαθέτει μια ξεχωριστή ιστορική και πολιτισμική πορεία. Αυτό και μόνο την κάνει ικανή να διαθέτει τόσο ισχυρές ρίζες και βάσεις, ώστε με την κατάλληλη ώθηση να μπορέσει να αναδημιουργηθεί ακόμη κι από τις στάχτες της. Πολλοί τρόποι υπάρχουν, οι οποίοι θα μπορούσαν να αξιοποιήσουν τον πολιτισμικό δυναμισμό της χώρας. Ένας είναι κι αυτός: αξιοποίηση της πολιτισμικής κληρονομιάς της Ελλάδας με τέτοιο τρόπο, ώστε να διατηρεί τα πρωτεία σε πλείστους τομείς: τουριστικός (η ανάπτυξη του λεγόμενου πολιτισμικού τουρισμού στη χώρα είναι σχεδόν ανύπαρκτη), εκπαιδευτικός (τα πανεπιστήμια παραμένουν «ερμητικά κλειστά» σε ξένους φοιτητές, ενώ η αντίσταση στη δημιουργία ιδιωτικής τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, εξαιτίας μιας εντελώς βλακώδους αντίληψης, μας πισωγυρίζει δεκαετίες πίσω), καλλιτεχνικός (πόσα αριστουργήματα ελληνικής λογοτεχνίας προωθούνται στο εξωτερικό, γιατί σε πλείστες περιπτώσεις τα εκμεταλλεύονται – με απίστευτα κέρδη- ξένοι εκδοτικοί οίκοι;), θρησκευτικός (η Ορθοδοξία, αντί να αναδεικνύει το ιδιαίτερο πολιτιστικό της βάρος, «κρύβεται» λες και έχει εγκληματίσει έναντι της παγκόσμιας ιστορίας).

Δεν είναι του παρόντος να επεκταθούμε. Του παρόντος είναι να δημιουργηθούν οι συνθήκες μιας γόνιμης διαλογικής ανταλλαγής σκέψεων πάνω σ’ ένα από τα βασικότερα ζητήματα σήμερα: Η Ελλάδα έχει αναμφισβήτητα ένδοξο παρελθόν. Έχει  αντίστοιχα μέλλον; Πώς το δεύτερο θα μπορούσε να αξιοποιήσει το πρώτο;

Το μυθικό πουλί «Φοίνικας» αναγεννήθηκε από τις στάχτες του. Η Ελλάδα μπορεί και πάλι να αναγεννηθεί. Ο πολιτισμός της σιγοκαίει ακόμα.  Η ιστορία της έχει αποδείξει πως διαθέτει όλες τις δυνατότητες να το πράξει. Το μνημονιακό καθεστώς ξεπουλά μονάχα τη χώρα με την ίδια ευκολία που κάποιος θα ξεπουλούσε το αυτοκίνητό του για να ξεχρεώσει κάποια χρέη άλλα. Μόνο που η χώρα και όσοι κατοικούν σ’ αυτήν δεν είναι υλικά αγαθά...