Έχομεν πολύ ακριβά αγορασμένη την ελευθερία μας

Η φράση του Φιλίπ Σαλμέν πως «ένα από τα ενδεχόμενα θα ήταν η Ελλάδα να τεθεί σε καθεστώς οικονομικού προτεκτοράτου υπό τη Διοίκηση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής» προφανώς διαμορφώνει ένα καθεστώς επαναπροσδιορισμού των όσων διαδραματίζονται πλέον στον Ευρωπαϊκό χώρο, με αφορμή την οικονομική κρίση.

Πρώτον, η γενικότερη θέση της Ελλάδος μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Η Ευρωπαϊκή Ένωση, ως διεθνής οργανισμός, αποτελείται – υποτίθεται – από ελεύθερα κράτη που συνεργάζονται, συμπλέουν και συνεταιρίζονται σε πλείστα πολιτικά, κοινωνικά και οικονομικά θέματα. Η πρόταση, η συζήτηση να τεθεί η Ελλάδα – ενδεχομένως, έστω – σε καθεστώς προτεκτοράτου, σαφώς ανατρέπει τον ίδιο τον καταστατικό χάρτη της Ε.Ε. Μιλάμε για μία Ευρώπη που δεν αντιλαμβάνεται τις αξίες που η ίδια υποτίθεται ότι ασπάστηκε – αφού πρώτα δημιούργησε, δια του Ελληνικού Πολιτισμού – αλλά και προώθησε σε όλα τα κράτη που ανήκουν στο λεγόμενο «Δυτικό Πολιτισμό». Η τάση είναι να διαμορφωθούν διακρατικά εξαμβλώματα που, ιστορικά, μοιάζουν με εκείνη την απεχθή λεγομένη «Ιερά Συμμαχία»: Κράτη με μοναρχίζουσα και αυταρχική συμπεριφορά, που χρήζουν εαυτά «Προστάτιδες Δυνάμεις» και απαιτούν την απόλυτη υποταγή των λαών και των εθνών που ανήκουν στην «κατώτερη» βαθμίδα της Ευρώπης. Η Ελλάδα, λοιπόν ας γίνει προτεκτοράτο. Είναι μια κατώτερη χώρα, με οικονομία ισχνή, καταστροφική για τα συμφέροντα των «ανώτερων» τάξεων και λαών, πάντοτε υποτελής (τόσο στα εθνικά, όσο και στα οικονομικά θέματα), πάντοτε κύπτουσα την κεφαλή και οσφυοκάπτουσα. Αν αυτή  την άποψη για την Ελλάδα έχουν οι... αγαστοί ταγοί μας και οι... «Προστάτες» εταίροι μας, τότε σφάλλουν!  

Δεύτερον, η πεποίθηση πως η Ευρώπη δεν είναι απλώς ένα κλαμπ πλουσίων και η ισχυρή θέληση των Ευρωπαϊκών κρατών να οδηγηθούν προς μια πολιτική ενοποίηση. Η πρώτη εκφράστηκε με μεγαλειώδη τρόπο στην ομιλία του Κ. Καραμανλή στο Ζάππειο, το 1979, όταν η Ελλάδα ενετάχθη επίσημα στην Ε.Ο.Κ και ο τότε πρωθυπουργός καταχειροκροτήθηκε από τους λοιπούς ηγέτες των Ευρωπαϊκών Κρατών, όταν τόνισε ακριβώς αυτό: πως η είσοδος της Ελλάδος στην Ε.Ο.Κ δήλωνε πως το οικονομικό στοχείο ΔΕΝ ΗΤΑΝ εκείνο που εξήρε η Ευρώπη στην προσπάθειά της να σχηματίσει τη διακρατική Ένωση που θα της επέτρεπε να διατηρήσει πρωτεύουσα θέση στον παγκόσμιο πολιτισμό. Η δεύτερη είχε εκφραστεί τόσο με τον προαναφερόμενο λόγο του Κ. Καραμανλή, όσο και από τους άλλους ηγέτες, όπως τον περίφημο Γερμανό Καγκελάριο Χ. Κολ, ο οποίος είχε επανειλλημένως τονίσει την ανάγκη η Ευρώπη να επιταχύνει τις ενέργειες εκείνες που θα την οδηγούσαν σε μια πολιτική ενοποίηση, απόλυτα απαραίτητη για την αγαστή συνύπαρξη των χωρών που την αποτελούσαν. Τόσο η πρώτη πεποίθηση, όσο και η δεύτερη ισχυρή θέληση πλέον φαίνεται πως δεν υφίστανται. Οι σπουδαίοι εκείνοι ηγέτες εξέλιπαν και η Ευρώπη είναι πια μεστή από ηγέτες – μαριονέτες, καθοδηγούμενους από τις ΗΠΑ ή πραγματικά «μικρούς» ανθρώπους που επιδιώκουν μονάχα τα βραχυπρόθεσμα κέρδη ή «ξεπουλημένα» καθάρματα, υπόδουλα σε οικονομικά συμφέροντα.

Όταν πολλοί φωνάζαμε πως με το Μνημόνιο ουσιαστικά ξεπουλάμε τη χώρα και την εθνική της κυριαρχία, αφού βάζουμε ως ενέχυρο εθνική περιουσία, πολλοί επίσης ήταν αυτοί που μας έλεγαν «γελοίους», «εθνικιστές», «άλογους», «υπερβολικούς». Όταν πολλοί φωνάζαμε πως η χειρότερη μορφή κατοχής είναι εκείνη που δεν εκδηλώνει φανερά τους όρους της, μας αποκαλούσαν «συντηρητικούς» και «οπισθοδρομικούς». Απορώ τι λένε όλοι αυτοί τώρα, όταν ένας οικονομικός αναλυτής και σύμβουλος του Γάλλου πρωθυπουργού μιλά ξεκάθαρα για «προτεκτοράτο». Αναρωτιέμαι επίσης ποιος Έλληνας πολιτικός θα είναι αυτός – αν θα υπάρξει κανείς – που, σαν άλλος Υψηλάντης, όταν οι άλλοι... φίλοι μας Άγγλοι και Αγγλόφιλοι της εποχής της Ελληνικής Επανάστασης, ξεγέλασαν ακόμη κι έναν Κολοκοτρώνη και ετοίμαζαν την Ελλάδα, για να γίνει Αγγλικό προτεκτοράτο, θα βροντοφωνάξει: «Έχομεν πολύ ακριβά αγορασμένη την ελευθερία μας, για να την πουλήσομεν τόσο φτηνά εις τον τυχόντα».