Κρυφό σχολείο και i-pad

Ο πολύ καλός μου φίλος, Νίκος Ναούμης, πήρε θέση για ένα από τα θέματα που με απασχολούν ιδιαίτερα, την εκπαίδευση. Ιδού!

Ο όρος κρυφό σχολειό αναφέρεται σε ανεπίσημα ελληνικά διδασκαλεία, για τα οποία υποστηρίζεται πως λειτουργούσαν εν κρυπτώ και υπό καθεστώς απαγόρευσης κατά τη διάρκεια της τουρκοκρατίας. Στη νεότερη ιστοριογραφία αμφισβητείται η ύπαρξή τους και θεωρείται πως ανήκουν στη σφαίρα του μύθου, αποτελώντας στοιχείο της προφορικής λαϊκής παράδοσης, χωρίς παρόλα αυτά, να λείπουν κι εκείνες οι αποδείξεις, ότι πραγματικά υπήρξαν και προσέφεραν ανεκτίμητες υπηρεσίες στους υπόδουλους Έλληνες. Θα μου πείτε τι μ’ έπιασε σήμερα και φέρνω στο νου μου το κρυφό σχολειό… Ήταν το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο ξερό μου το κεφάλι, όταν πλοηγούμενος στο διαδίκτυο, τις τελευταίες δύο ημέρες, το θέμα που απασχολεί την επικαιρότητα, δεν είναι άλλο από εκείνο της παιδείας.

 Ο λόγος που η καταταλαιπωρημένη ελληνική παιδεία βρίσκεται στην επικαιρότητα και πάλι, δεν είναι ένας αλλά δύο. Ο πρώτος, η επιχειρούμενη από το υπουργείο Παιδείας, η για άλλη μια φορά αλλαγή του εκπαιδευτικού μας συστήματος, με την εισαγωγή ενός νέου νόμου πλαίσιο και ο δεύτερος, είναι ότι σε λίγες μέρες, αρχίζει η νέα σχολική χρονιά. Για τον πρώτο λόγο, δεν θα πω και πολλά πράγματα. Το μόνο που μπορώ να πω, είναι ότι οι εποχές αλλάζουν και σίγουρα θα πρέπει να αλλάξουν και κάποια πράγματα. Αυτό όμως, δεν μπορεί να γίνει χωρίς διάλογο και χωρίς να ληφθεί υπ’ όψιν η γνώμη όλων όσων υπηρετούν το σύστημα. Οι υπουργοί, έρχονται και παρέχονται. Οι δάσκαλοι όμως, οι μαθητές, καθώς και οι γονείς των μαθητών, θα υπάρχουν πάντα, αγωνιώντας και αποζητώντας, μια καλύτερη παρεχόμενη εκπαίδευση.

Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, σχεδόν όλα τα χρόνια που θυμάμαι τον εαυτό μου, τρεις δεκαετίες κοντά, το θέμα που απασχολούσε την επικαιρότητα, ήταν το ίδιο. Κενές θέσεις δασκάλων και καθηγητών στα σχολεία, μη έγκαιρη παράδοση των βιβλίων στους μαθητές κ.ο.κ. … Την τελευταία στιγμή όμως, ως είθισται άλλωστε από την νοοτροπία των Ελλήνων, όλα ή σχεδόν όλα, πήγαιναν κατ’ ευχήν. Φέτος όμως, κάτι τέτοιο, δεν φαίνεται στον ορίζοντα. Όλα τα στοιχεία δείχνουν, ότι βιβλία δεν έχουν τυπωθεί, δάσκαλοι δεν πρόκειται να καλύψουν κενά και οι μαθητές, δεν χρειάζεται να αγοράσουν τσάντες για τα βιβλία τους. Ένας χαρτοφύλακας, είναι υπέραρκετός!!!

 Όπως πληροφορούμαι, την έλλειψη σε βιβλία, οι φωστήρες του υπουργείου παιδείας, σκέφτονται να την καλύψουν είτε με την διανομή βιβλίων stock, βιβλίων δηλαδή που περίσσεψαν από πέρυσι και υπό κανονικές συνθήκες θα πήγαιναν στα ράφια των βιβλιοπωλείων, είτε άκουσον – άκουσον, με φωτοτυπίες!!! Οι φωτοτυπίες κυρίως, αφορούν τους μαθητές της ελληνικής επαρχίας, τα πίσω ράφια δηλαδή του μαγαζιού κι όχι την λαμπερή βιτρίνα του συστήματος, που όλοι τρέχουν στον αγιασμό βγάζοντας φωτογραφίες, τα σχολεία δηλαδή των μεγάλων αστικών κέντρων. Αν συνυπολογίσουμε δε και το ότι χιλιάδες μαθητές, θα διανύουν μεγάλες αποστάσεις καθημερινά για να βρούνε το θρανίο τους ύστερα από τον λεγόμενο « Καλλικράτη» που εφαρμόζεται από φέτος στο ελληνικό σχολείο, τότε, οι συνθήκες της μόρφωσης ενός ελληνόπουλου το 2011, δεν διαφέρουν και πολύ από εκείνες που επικρατούσαν επί τουρκοκρατίας… Είπα τουρκοκρατία και μελαγχόλησα… Ξέρετε γιατί; Την ώρα που οι Έλληνες μαθητές θα πηγαίνουν με φωτοτυπίες στα σχολεία τους, δίπλα μας, οι Τούρκοι μαθητές, όπως διαβάζω, όχι, δεν θα πηγαίνουν με πλάκα και καλαμάρι. Τα τουρκόπουλα, θα πηγαίνουν εξοπλισμένα με i-pad και i-phones!!! Μιλάω σοβαρά, δεν αστειεύομαι... Ο τούρκος υπουργός εμπορίου Zafer Caglayan σε συνεργασία με το υπουργείο Παιδείας στο πλαίσιο του εκπαιδευτικού προγράμματος Fatih σκοπεύει … να εξοπλίσει με 15 εκατομμύρια tablets τα σχολεία της χώρας. 

Στους στόχους της Άγκυρας εντάσσεται και η ενίσχυση της τοπικής οικονομίας και του κλάδου της πληροφορικής. Ο Caglayan κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στη Σίλικον Βάλεϊ και στο Σιάτλ συζήτησε με στελέχη της Apple και της Intel την μελλοντική συνεργασία τους με την Τουρκία.

Η Microsoft δήλωσε πρόθυμη να συνεργαστεί με τουρκικές εταιρείες πληροφορικής, ενώ η Apple ενδιαφέρεται σύμφωνα με σχετικές ανακοινώσεις, να προχωρήσει στην παραγωγή διάφορων αξεσουάρ, συμπληρωματικά για την χρήση των ταμπλετών καθώς και των i-phones, ειδικά για τους Τούρκους μαθητές. Κάτι τέτοιο στην χώρα μας, είχε επιχειρηθεί στο παρελθόν, σχετικά πρόσφατα, από την κυβέρνηση της ΝΔ και διακόπηκε εξ’ όσον γνωρίζω με την έλευση στην διακυβέρνηση της χώρας, του τουρίστα πρωθυπουργού και της παρέας του, που αφού βύθισαν έναν ολόκληρο λαό στην θλίψη και την αβεβαιότητα, τώρα επιχειρούν να βυθίσουν στην μελαγχολία και την ελπίδα του τόπου για ένα καλύτερο αύριο, τα νιάτα της.

Τέλος, τι κι αν ο Έλληνας πρωθυπουργός διαθέτει i-pad, που με καμάρι το παρουσιάζει με κάθε ευκαιρία που θα του δοθεί… Τι κι αν οι Τούρκοι μαθητές, σύντομα αντι για βιβλία θα χρησιμοποιούν ένα τέτοιο… Για τους Έλληνες μαθητές, φωτοτυπίες και πολύ τους είναι. Άλλωστε, αν είναι να διδαχτούν ότι πριν πολλά χρόνια στην προκυμαία της Σμύρνης υπήρξε… συνωστισμός, καλύτερα να μείνουν αμόρφωτοι. Κάθε άλλο σχόλιο εκ μέρους μας, θα ήταν πλεονασμός… Να τους χαιρόμαστε θα πω απλά.

Σχολιάζω: Ο καλός καθηγητής γνωρίζει πως η καλή υλικοτεχνική υποδομή δεν είναι βέβαια η μοναδική (επαρκής) συνθήκη για τη βελτίωση της ποιότητας της εκπαίδευσης. Είναι, όμως πραγματικά γελοίο να βιώνουμε τέτοιες καταστάσεις στην Ελλάδα σήμερα. Βυθίστε την παιδεία των παιδιών ενός λαού στον πάτο και θα βυθίσετε ολόκληρο το λαό στο πνευματικό σκοτάδι. Αλήθεια, η κυρία - θέλω να λατινοποιηθεί η ελληνική γλώσσα και να καταργηθεί το άσυλο στο Άγιο Όρος - Υπουργός της Παιδείας (που δεν είναι πλέον εθνική) τι λέει; Προφανώς, το γνωστό παραμύθι: Μην ανησυχείτε, έχουμε ελλείψεις, αλλά μια χαρά θα τα πάμε. Η ίδια, βέβαια έστειλε το δικό της παιδί σε πανάκριβο ιδιωτικό σχολείο και στο εξωτερικό για σπουδές. Οπότε, τι να προβληματιζόμαστε τώρα για τα παιδιά του... λαουτζίκου! Άστα στη μοίρα τους!  Ουαί, Υμίν! Αλλά.. Ουαί και ημίν, που τους ψηφίσαμε...

Έχομεν πολύ ακριβά αγορασμένη την ελευθερία μας

Η φράση του Φιλίπ Σαλμέν πως «ένα από τα ενδεχόμενα θα ήταν η Ελλάδα να τεθεί σε καθεστώς οικονομικού προτεκτοράτου υπό τη Διοίκηση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής» προφανώς διαμορφώνει ένα καθεστώς επαναπροσδιορισμού των όσων διαδραματίζονται πλέον στον Ευρωπαϊκό χώρο, με αφορμή την οικονομική κρίση.

Πρώτον, η γενικότερη θέση της Ελλάδος μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Η Ευρωπαϊκή Ένωση, ως διεθνής οργανισμός, αποτελείται – υποτίθεται – από ελεύθερα κράτη που συνεργάζονται, συμπλέουν και συνεταιρίζονται σε πλείστα πολιτικά, κοινωνικά και οικονομικά θέματα. Η πρόταση, η συζήτηση να τεθεί η Ελλάδα – ενδεχομένως, έστω – σε καθεστώς προτεκτοράτου, σαφώς ανατρέπει τον ίδιο τον καταστατικό χάρτη της Ε.Ε. Μιλάμε για μία Ευρώπη που δεν αντιλαμβάνεται τις αξίες που η ίδια υποτίθεται ότι ασπάστηκε – αφού πρώτα δημιούργησε, δια του Ελληνικού Πολιτισμού – αλλά και προώθησε σε όλα τα κράτη που ανήκουν στο λεγόμενο «Δυτικό Πολιτισμό». Η τάση είναι να διαμορφωθούν διακρατικά εξαμβλώματα που, ιστορικά, μοιάζουν με εκείνη την απεχθή λεγομένη «Ιερά Συμμαχία»: Κράτη με μοναρχίζουσα και αυταρχική συμπεριφορά, που χρήζουν εαυτά «Προστάτιδες Δυνάμεις» και απαιτούν την απόλυτη υποταγή των λαών και των εθνών που ανήκουν στην «κατώτερη» βαθμίδα της Ευρώπης. Η Ελλάδα, λοιπόν ας γίνει προτεκτοράτο. Είναι μια κατώτερη χώρα, με οικονομία ισχνή, καταστροφική για τα συμφέροντα των «ανώτερων» τάξεων και λαών, πάντοτε υποτελής (τόσο στα εθνικά, όσο και στα οικονομικά θέματα), πάντοτε κύπτουσα την κεφαλή και οσφυοκάπτουσα. Αν αυτή  την άποψη για την Ελλάδα έχουν οι... αγαστοί ταγοί μας και οι... «Προστάτες» εταίροι μας, τότε σφάλλουν!  

Δεύτερον, η πεποίθηση πως η Ευρώπη δεν είναι απλώς ένα κλαμπ πλουσίων και η ισχυρή θέληση των Ευρωπαϊκών κρατών να οδηγηθούν προς μια πολιτική ενοποίηση. Η πρώτη εκφράστηκε με μεγαλειώδη τρόπο στην ομιλία του Κ. Καραμανλή στο Ζάππειο, το 1979, όταν η Ελλάδα ενετάχθη επίσημα στην Ε.Ο.Κ και ο τότε πρωθυπουργός καταχειροκροτήθηκε από τους λοιπούς ηγέτες των Ευρωπαϊκών Κρατών, όταν τόνισε ακριβώς αυτό: πως η είσοδος της Ελλάδος στην Ε.Ο.Κ δήλωνε πως το οικονομικό στοχείο ΔΕΝ ΗΤΑΝ εκείνο που εξήρε η Ευρώπη στην προσπάθειά της να σχηματίσει τη διακρατική Ένωση που θα της επέτρεπε να διατηρήσει πρωτεύουσα θέση στον παγκόσμιο πολιτισμό. Η δεύτερη είχε εκφραστεί τόσο με τον προαναφερόμενο λόγο του Κ. Καραμανλή, όσο και από τους άλλους ηγέτες, όπως τον περίφημο Γερμανό Καγκελάριο Χ. Κολ, ο οποίος είχε επανειλλημένως τονίσει την ανάγκη η Ευρώπη να επιταχύνει τις ενέργειες εκείνες που θα την οδηγούσαν σε μια πολιτική ενοποίηση, απόλυτα απαραίτητη για την αγαστή συνύπαρξη των χωρών που την αποτελούσαν. Τόσο η πρώτη πεποίθηση, όσο και η δεύτερη ισχυρή θέληση πλέον φαίνεται πως δεν υφίστανται. Οι σπουδαίοι εκείνοι ηγέτες εξέλιπαν και η Ευρώπη είναι πια μεστή από ηγέτες – μαριονέτες, καθοδηγούμενους από τις ΗΠΑ ή πραγματικά «μικρούς» ανθρώπους που επιδιώκουν μονάχα τα βραχυπρόθεσμα κέρδη ή «ξεπουλημένα» καθάρματα, υπόδουλα σε οικονομικά συμφέροντα.

Όταν πολλοί φωνάζαμε πως με το Μνημόνιο ουσιαστικά ξεπουλάμε τη χώρα και την εθνική της κυριαρχία, αφού βάζουμε ως ενέχυρο εθνική περιουσία, πολλοί επίσης ήταν αυτοί που μας έλεγαν «γελοίους», «εθνικιστές», «άλογους», «υπερβολικούς». Όταν πολλοί φωνάζαμε πως η χειρότερη μορφή κατοχής είναι εκείνη που δεν εκδηλώνει φανερά τους όρους της, μας αποκαλούσαν «συντηρητικούς» και «οπισθοδρομικούς». Απορώ τι λένε όλοι αυτοί τώρα, όταν ένας οικονομικός αναλυτής και σύμβουλος του Γάλλου πρωθυπουργού μιλά ξεκάθαρα για «προτεκτοράτο». Αναρωτιέμαι επίσης ποιος Έλληνας πολιτικός θα είναι αυτός – αν θα υπάρξει κανείς – που, σαν άλλος Υψηλάντης, όταν οι άλλοι... φίλοι μας Άγγλοι και Αγγλόφιλοι της εποχής της Ελληνικής Επανάστασης, ξεγέλασαν ακόμη κι έναν Κολοκοτρώνη και ετοίμαζαν την Ελλάδα, για να γίνει Αγγλικό προτεκτοράτο, θα βροντοφωνάξει: «Έχομεν πολύ ακριβά αγορασμένη την ελευθερία μας, για να την πουλήσομεν τόσο φτηνά εις τον τυχόντα».

Η ιδέα της πολιτικής εξέγερσης ή πώς να αλλάξουμε τον κόσμο

Η πολιτική ανυπακοή και οι εξεγέρσεις που συμβαίνουν αυτές τις μέρες στο Λονδίνο προδικάζουν μια συγκεκριμένη αντιμετώπιση του προβλήματος της οικονομικής δυσπραγίας από τους πολίτες, όχι βέβαια στο σύνολό τους. Όσο το οικονομικό πρόβλημα θα διογκώνεται, όσο ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας θα καλείται να πληρώνει «τα σπασμένα» και τα χείριστα λάθη της άρχουσας τάξης (οικονομικής, πολιτικής), τόσο θα υπάρχουν κι εκείνοι που θα μετατρέπουν την αγανάκτηση σε βίαιες εκδηλώσεις.

Το Λονδίνο, όπως το Παρίσι και η Αθήνα, διαβεβαίωσαν πολλούς από τους φόβους που είχαν αρκετοί από τους πολιτικούς επιστήμονες και φιλοσόφους, ότι το κίνημα της πολιτικής ανυπακοής και των βίαιων αντιδράσεων θα συνεχίσει να διογκώνεται και να αναπαράγεται. Είναι μια κατάσταση καθόλου τοπική – όπως βιάστηκαν πολλοί «δημοσιογραφίσκοι» ξένων ειδησεογραφικών πρακτορείων, ακόμη και Αγγλικών να τη χαρακτηρίσουν, όταν τα φαινόμενα χτύπησαν στη Γαλλία και στην Αθήνα – και σίγουρα δεν έχει τις αιτίες που προσέδωσαν σ’ αυτά τα φαινόμενα αρκετοί πολιτικοί αναλυτές (κρατική απραξία, αστυνομοκρατία και διάφορα άλλα εντελώς περιστασιακά και σποραδικά). Η σημαντικότερη αιτία φαίνεται να είναι μια γενικότερη πολιτική παρακμή που συνοδεύει την οικονομική κρίση που εδώ και χρόνια μαστίζει την παγκόσμια κοινότητα. Μοιάζει, βέβαια οξύμωρο το γεγονός πως σε κράτη που το βιοτικό επίπεδο έχει πραγματικά φτάσει σε ιδιαίτερα ικανοποιητικά επίπεδα να λαμβάνουν χώρα τέτοια φαινόμενα οξύτατης και βίαιης αντίδρασης. Στην πραγματικότητα, όμως – εκ των υστέρων, βέβαια – μοιάζουν απόλυτα αναμενόμενα τούτα τα φαινόμενα για τους εξής λόγους:

Α. Μια μερίδα πολιτών «ανέβασε» το βιοτικό της επίπεδο μέσα σε περίπου 20 με 30 χρόνια. Αυτή η ίδια μερίδα βλέπει τώρα να κινδυνεύουν αυτά που κέρδισε και θεώρησε αυτονόητα. Η αντίδρασή της είναι παρόμοια με αυτή που επιδεικνύουν σε καιρό πολέμου όσοι αμύνονται να διαφυλάξουν την ίδια τους την πατρίδα, τη γη και τα σπίτια τους. Αντιδρούν μέχρις εσχάτων. Προσοχή: αυτό δεν είναι εξ ορισμού κακό. Εξάλλου, όλες οι κυβερνήσεις επιδιώκουν να διαμορφώσουν πολίτες με πατριωτικό φρόνημα για να «ξεσηκωθούν» σε περίπτωση επιβουλής από ξένους λαούς. Σήμερα, όμως η «ξένη επιβουλή» είτε δεν υφίσταται, είτε υποκρύπτει την  ύπαρξή της, παρουσιάζοντάς τη με τρόπο ωραιοποιημένο και εξευγενισμένο, ενδεδευμένο με τη μορφή οικονομικής «βοήθειας και προστασίας». Έτσι, λίγοι πια την αντιλαμβάνονται, ενώ οι περισσότεροι τη βλέπουν όταν είναι πια αργά. Και μη ξεχνάμε πως μια άλλη μερίδα πολιτών έχει «ευεργετηθεί» περισσότερο του δέοντος από αυτή τη «βοήθεια και προστασία», επιθυμεί δε να διατηρήσει την υφιστάμενη κατάσταση.

Β. Μια – συνήθως μικρότερη – μερίδα πολιτών υπάρχει και διαβιοί μέσα σε μια εξαθλιωμένη κατάσταση, δίπλα – δίπλα σε κείνους που το βιοτικό τους επίπεδο είναι ιδιαίτερα υψηλό. Όσο βλέπουν την κατάστασή τους να μη βελτιώνεται, το χάσμα μεταξύ αυτών και των υπολοίπων να μη κλείνει ποτέ, τόσο θα αποτελούν αυτές οι κοινωνικές ομάδες εστίες βίαιων εκδηλώσεων.

Γ. Σε πολλά κράτη – η Ελλάδα μάλιστα αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα – η οικονομική ανάδειξη των ατόμων καθόλου δε συνδέεται με αξιοκρατικές δυνατότητες αξιοποίησης προσόντων ή σκληρής δουλειάς. Αυτό που ο Περικλής, στον Επιτάφιό του, τόνισε ως βασικό στοιχείο μιας υγιούς δημοκρατικής κοινωνίας, τη δυνατότητα δηλαδή των πολιτών να ξεφεύγουν από τη φτώχεια τους με τη δουλειά και τις ικανότητές τους, δεν υφίσταται ή υφίσταται σε εξαιρετικά μικρό βαθμό. Άτομα, λοιπόν που διαπιστώνουν πως η σκληρή δουλειά τους δεν ανταμείβεται, τα προσόντα τους παραμένουν απλά «δυνάμει» ιδιότητες, χωρίς πρακτική αξιοποίηση, είτε τείνουν να προσχωρούν σε μορφές πολιτικής ανυπακοής – ήπιες ή και πιο δυναμικές – είτε αδιαφορούν για τα γενικότερα τεκταινόμενα, παραμένοντας στο περιθώριο των πολιτικών αποφάσεων και απέχοντας από την όλη πολιτική διαδικασία της δημοκρατικής πολιτείας που τους στεγάζει.

Δ. Η γενικότερη παρακμή του κοινοβουλευτισμού παγκοσμίως αποτελεί όχι μόνο φαινόμενο, αλλά διαδικασία που μοιάζει δίχως τέλος. Το δικαίωμα της καθολικής ψηφοφορίας καθόλου δεν έχει αποσοβήσει το βασικότερο πρόβλημα και φόβο των δημοκρατικών κοινωνιών, να μεταπέσουν δηλαδή σε ιδιότυπα καθεστώτα ολιγαρχίας – και μάλιστα αποτελούμενης από μια οικονομική και πολιτική ελίτ, με χαρακτηριστικά γνωρίσματα το νεποτισμό και το δυναστειακό περιβάλλον – που ποσώς συμβαδίζουν με τη γενικότερη ιδέα της δημοκρατίας. Κι όπως έχει διδάξει η ιστορία, σε καθεστώτα όπου ο λαός αισθάνεται «ξεκομμένος» και άβουλος πολιτικά, η εξέγερση είναι η συνήθης κατάληξη.

Ε. Στην περίπτωση της Ευρώπης διαφάνηκε μια απουσία μεγάλων ηγετών, οι οποίοι και θα έκαναν πράξη το όραμα μιας πραγματικά Ενωμένης Ευρώπης. Οι σημερινοί Ευρωπαίοι πολιτικοί αρέσκονται στο να είναι απλώς διαχειριστές μιας κατάστασης κι όχι οραματιστές. Μοιάζουν να ανήκουν σ’ ένα λόμπι πλουσίων που επιθυμούν να διατηρήσουν τα πλούτη τους και τα όποια κεκτημένα τους. Όμως, η Ευρωπαϊκή ιδέα ξεκίνησε ως κάτι εντελώς διαφορετικό. Επρόκειτο για μια πολιτική ιδέα πάνω απ’ όλα, όχι οικονομική. Το οικονομικό κομμάτι υποτίθεται θα ήταν απλώς η βάση. Αυτό ίσως ήταν και το λάθος εξαρχής. Διότι, όταν το χρήμα και η ύλη εξουσιάζει, οι ιδέες δεν συγκυβερνούν, ούτε συμπορεύονται μαζί τους.

Καταδικάζοντας τα βίαια φαινόμενα που κυριαρχούν αυτή τη στιγμή σε χώρες με στέρεα κοινοβουλευτικά καθεστώτα, θα πρέπει να είμαστε σε θέση, τόσο να αντιλαμβανόμαστε τις βαθύτερες αιτίες που τα δημιουργούν, όσο και να προτείνουμε τρόπους αντιμετώπισης όλων των παραπάνω αιτιών. Ως άνθρωπος που δεν πιστεύω στη βία δίχως τέλος, θεωρώ ότι χρέος των απανταχού πνευματικών ανθρώπων είναι η κατάδειξη των αδυναμιών του συστήματος (πολιτικού και οικονομικού) που επικρατεί σήμερα, η ανάδειξη νέων ταγών που θα διαμορφώσουν και θα εξάρουν αρχές, αξίες και κινήματα που δεν εξαρτώνται, ούτε θα αποσκοπούν αποκλειστικά σε μια δήθεν οικονομική ευρωστία (κι αυτό μόνο πνευματικές προσωπικότητες μπορούν να το πετύχουν), η στηλίτευση τόσο των προσώπων όσων και των αξιών που εκείνα πρεσβεύουν και που καθιστούν τις ευρύτερες κοινωνικές δομές προβληματικές και ανούσιες, ξένες προς μια ουσιαστική πολιτική συμμετοχή των πολιτών. «Ξεσηκωθείτε», ας είναι το σύνθημά μας. Ξεσηκωθείτε, όμως όχι για να βιαιοπραγήσετε, αλλά για να αλλάξετε την κατάσταση. Ας ξεσηκωθούμε, για να αλλάξουμε τον κόσμο με μέσο τις αξίες κι όχι τη βία. Με μέσο τον άνθρωπο κι όχι το χρήμα. Με μέσο το πνεύμα κι όχι την ύλη.   

Σε κοιτάζουμε, Γερμανία!

Αν παρακολουθούσαμε κάποια παλιά ταινία επιβίωσης, θα βλέπαμε πως οι ναυαγοί σε κάποιο νησί, για να επιζήσουν από την πείνα, θα κοιτούσαν να σκοτώσουν τον πιο εύσωμο και να τον φάνε. Σε κοιτάζουμε, Γερμανία!

Αν ψάχναμε στα βιβλία της Ιστορίας, θα διαπιστώναμε ποιο κράτος διέπραξε τα μεγαλύτερα εγκλήματα στο όνομα μιας νέας τάξης πραγμάτων, ποιο πατούσε με τη φασιστική του μπότα όλους τους λαούς, πίνοντας το αίμα τους για να εξασφαλίσει «ζωτικό χώρο». Σε κοιτάζουμε, Γερμανία!

Αν μελετούσαμε, θα μαθαίναμε πού οι μετανάστες αντιμετωπίζονται αυτόχρημα ως εγκληματίες και εξοντώνονται, πού κυοφορούνται οι χειρότερες ρατσιστικές αντιλήψεις στην Ιστορία. Σε κοιτάζουμε, Γερμανία!

Αν θέλαμε να ψάξουμε, θα βρίσκαμε ποιοι πολιτικοί πρόδωσαν τους μεγάλους ηγέτες  της ίδιας τους της χώρας, ποιοι πρόδωσαν εκείνους που πίστεψαν στο ευρωπαϊκό όραμα, που πίστεψαν στην ιδέα ότι η Ευρωπαϊκή κοινότητα δεν είναι, ούτε επιθυμεί να γίνει κλαμπ πλουσίων. Σε κοιτάζουμε, Γερμανία!

Αν σοβαρευόμασταν λίγο όλοι, θα μπορούσαμε να κατανοήσουμε ποια χώρα κινδυνεύει να γίνει το «βαρίδι» της Ευρωπαϊκής Ένωσης με τη συμπεριφορά της και με τα γελοία της επιχειρήματα, ποια χώρα «αηδιάζει» με την ιδέα μιας πραγματικής ευρωπαϊκής ενότητας, αφού η ίδια ποτέ δεν έμαθε στ’ αλήθεια τι σημαίνει Ευρώπη. Σε κοιτάζουμε, Γερμανία!

Η διατύπωση υβριστικών λόγων είναι εύκολη. Το δύσκολο είναι να διατυπώνεις επιχειρήματα. Κράτος που αρέσκεται στο πρώτο, είναι χαμερπές και βρώμικο, όπως τα ποντίκια που ξέρουν μονάχα να ζουν σε υπονόμους γεμάτους αποβράσματα. Σε κοιτάζουμε, Γερμανία!