Τείχη που υψώνουμε...

Ως προς το ζήτημα του τείχους που εικάζεται ότι θα φτιαχτεί στον Έβρο, δεν είμαι από αυτούς που πρόχειρα το συγκρίνουν με το τείχος του Βερολίνου. Κι αυτό για τους εξής λόγους: Το τείχος του Βερολίνου αποτέλεσε τη ντροπή της σύγχρονης πολιτικής σκέψης, υπό την έννοια ότι διαίρεσε στα δύο μία πόλη, μία χώρα, ένα έθνος. Είναι αδιανόητο, έστω κι ως πράξη «αντεκδίκησης» για τα όσα συνέβησαν στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, διότι ουσιαστικά αυτό ήταν, να χωρίζεις στα δύο έναν ολόκληρο λαό, επιβάλλοντας μάλιστα το πολιτικό καθεστώς που θα ακολουθήσει το ένα μισό. Κατά δεύτερον, επρόκειτο για την αποθέωση του Ψυχρού Πολέμου μεταξύ των δύο μεγάλων Υπερδυνάμεων της εποχής, ενώ το γκρέμισμά του θεωρήθηκε η τελική ταφόπλακα ενός μεταπολεμικού καθεστώτος τρόμου και η οριστική επούλωση των πληγών ενός ολόκληρου πλανήτη.

Το ζήτημα του τείχους που πρόκειται να δημιουργηθεί στον Έβρο, σαφώς δε διέπεται από τις ίδιες αιτίες και ιστορικές συνιστώσες. Πρόκειται για μια τοπική περισσότερο πράξη περιορισμού ενός φαινομένου που δημιουργεί πλείστα προβλήματα, αυτό της λαθρομετανάστευσης, η οποία τα τελευταία χρόνια διαμόρφωσε πλείστες εστίες κοινωνικών συγκρούσεων όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και τις υπόλοιπες χώρες, στις οποίες οι μετανάστες κατέφευγαν, μέσω Ελλάδας. Δεν χωρίζει λαό ή έθνος, αλλά στην πραγματικότητα δύο διαφορετικές και αρκετά διαφοροποιημένες κουλτούρες, τόσο από τη θρησκευτική σκοπιά, όσο και από μια πολιτικοκοινωνική σκοπιά με αρκετές διαφοροποιήσεις και ως προς την οικονομική πλευρά. Αναφέρεται κυρίως σε μια νομική πλευρά του θέματος της μετανάστευσης κι όχι προφανώς στην ολότητα του ζητήματος, διότι ζητά να πλήξει τη λαθρομετανάστευση, η οποία κυρίως επιβαρύνει τους ίδιους τους μετανάστες, αφού ανά πάσα στιγμή κινδυνεύουν να χάσουν τη ζωή τους ή να χαραμίσουν ολόκληρες περιουσίες πληρώνοντας τη διακομιδή τους για ένα όνειρο, που συχνά μένει απατηλό. Κακώς μάλιστα χαρακτηρίζουν την ίδια τη σκέψη ανέγερσης ενός τέτοιου τείχους ρατσιστική ή ξενόφοβη. Απ’ όσο γνωρίζω, είναι επιθυμία και των δύο γειτονικών χωρών να ανεγερθεί ένα τέτοιο τείχος, κι όχι μόνο της Ελληνικής πλευράς. Έπειτα, το έχω ξαναπεί, η αναφορά στα κοινωνικά προβλήματα που δημιουργεί η λαθρομετανάστευση στην Ελλάδα (αύξηση εγκληματικότητας, αδυναμία ελέγχου της κατάστασης) δεν αποτελεί ρατσισμό. Ούτε αποτελεί ξενοφοβία το να επιδιώκω – απόλυτα αυτονόητο σε άλλες χώρες – τον περιορισμό και τον έλεγχο αυτών που επιθυμούν να έρθουν στην Ελλάδα και το γεγονός ότι προσπαθώ να προστατεύσω τη χώρα μου και το σπίτι μου από μια κατάσταση που δεν τιμά ούτε τη χώρα μου, ούτε τους πολιτικούς της ηγέτες δε με καθιστά βέβαια φασίστα! Τέτοιες απλοϊκές κρίσεις φανερώνουν πολιτική ένδεια και κοινωνική αμάθεια.  

Παρά τις παραπάνω διαπιστώσεις, όμως είμαι από αυτούς που τάσσονται ενάντια στην κατασκευή ενός τέτοιου τείχους, για τους εξής λόγους: δεν πιστεύω ότι μια τέτοια εξέλιξη προστατεύει πραγματικά και πρακτικά από το κύμα της λαθρομετανάστευσης. Τα σύνορα μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας εκτείνονται – σε μεγάλο βαθμό – σε εκατοντάδες μίλια θαλάσσιας πρόσβασης, που δεν ελέγχονται εύκολα. Το να φράξω, λοιπόν μια λωρίδα γης δε σημαίνει ότι αυτομάτως θα περιορίσω τη λαθρομετανάστευση ή, πολύ περισσότερο, ότι θα την ανακόψω τελείως. Κατά δεύτερον, ακόμα και η προστασία των λαθρομεταναστών, η οποία προβάλλεται ως δικαιολογία, από τις «κακοτοπιές» του Έβρου και τις απώλειες ζωών, μοιάζει απλώς δικαιολογία: αυτός που πραγματικά στοχεύει να μεταναστεύσει λαθραία, θα το κάνει όπως και να’ χει, θα βρει άλλους τρόπους και άλλες διόδους. Θεωρώ, όμως σημαντικότερο λόγο το γεγονός ότι μια τέτοια πράξη ανέγερσης τείχους, θα σημάνει – για ακόμα μία φορά στην παγκόσμια ιστορία – την πολιτική φτώχεια των σύγχρονων ηγεσιών. Αν δεν είναι ικανοί οι πολιτικοί ηγέτες να προστατεύουν τόσο το λαό, τον οποίο εκπροσωπούν και διοικούν, από παράνομες πράξεις ή δεν έχουν τη βούληση να εφαρμόζουν τους νόμους αυστηρά, όπου χρειάζεται, ένα τείχος πραγματικά δε θα κάνει καμία διαφορά. Διότι η ίδια η ανικανότητα θα φτιάξει τρύπες στο τείχος. Αν η εκπαιδευτική ηγεσία δεν είναι ικανή να διδάξει την πίστη στη νομιμοφροσύνη, την αγάπη για την πατρίδα, την κυριαρχία της λογικής σκέψης στις πράξεις μας, κανένα τείχος δεν μπορεί να μας προστατέψει από την έξαρση της παρανομίας, την υποδούλωση σε ξένα αφεντικά, το βιασμό της λογικής. Τείχη που υψώνουμε έξω από μας, τα έχουμε από πριν υψώσει μέσα μας, στην ψυχή μας, στο πνεύμα μας, στην καρδιά μας…