Θεσμοί και οικογένεια

Με αφορμή ένα άρθρο της εφ. "Καθημερινή", στο οποίο αναφέρεται ότι οι περισσότεροι πολίτες εμπιστεύονται περισσότερο την οικογένεια και όχι τους... πολιτικούς θεσμούς, ενώ στην Ευρώπη συμβαίνει το αντίθετο (με ξεκάθαρο το μήνυμα "κάντε κι εσείς το ίδιο"), θα ήθελα να εκφράσω ορισμένες σκέψεις. Οπωσδήποτε, η διαπίστωση περιέχει αλήθεια. Πράγματι, στην Ελλάδα οι οικογενειακοί δεσμοί είναι ισχυρότατοι, σε σύγκριση με την Ευρώπη (ή και τις ΗΠΑ). Δεν αποδέχομαι όμως ότι αυτό αποτελεί οπισθοδρόμηση, όπως ξεκάθαρα εννοεί η αρθρογράφος της εφημερίδας. Όσοι έχουν ασχοληθεί με την ψυχολογία, γνωρίζουν ότι όλες οι έρευνες τείνουν στο να επαναπροσδιορίζουν τη σημασία του οικογενειακού περιβάλλοντος στο σχηματισμό μιας υγιούς προσωπικότητας. Οι εντελώς χαλαρές οικογενειακές σχέσεις, η απροσδιοριστία του ρόλου των φύλων στην ανατροφή των παιδιών, η πολύ πρόωρη ανεξαρτησία που επιδιώκεται από πολύ μικρή ηλικία και ο πρόωρος "απογαλακτισμός" έχουν αποδειχθεί φενάκη για την υγιή ανάπτυξη των ατόμων. Σε όλες τις περιπτώσεις ελλιπούς οικογενειακής επίδρασης, τα αποτελέσματα είναι η ανάπτυξη ενός μονομερούς, άκρως εγωιστικής μορφής ατομικισμού, η αδυναμία συμπαγών κοινωνικών σχέσεων, η βίαιη συμπεριφορά, η εμφάνιση έντονων ψυχολογικών διαταραχών κ.ο.κ. Η σχέση του Έλληνα με τους θεσμούς του κράτους υπήρξε, οπωσδήποτε πάντα προβληματική. Κι αυτό πρέπει να αλλάξει. Καμία αντίρρηση! Από κει κι ύστερα, όμως το να προσπαθείς να "περάσεις" ως μήνυμα, ότι πρέπει να μη διαθέτουμε στιβαρούς οικογενειακούς δεσμούς διότι αυτό... χαλάει την εμπιστοσύνη μας στους θεσμούς του κράτους (!!) αποτελεί, εκτός από ψευδής ανάλυση, και απόπειρα ελέγχου ή και απαξίωσης μιας ολόκληρης κουλτούρας. Η απόπειρα πολιτισμικής ομογενοποίησης αποτελεί βασικό στοιχείο της Νέας Τάξης Πραγμάτων και της άγονης παγκοσμιοποίησης που εξυπηρετεί μονάχα τους λίγους. Αν πράγματι σκοπός είναι να αυξηθεί η εμπιστοσύνη του πολίτη στους θεσμούς του κράτους, το ίδιο το κράτος οφείλει να μην στρέφεται σε ξενομιμητικές συμπεριφορές ή να επιτρέπει να ελέγχεται από ξένους διαύλους πολιτισμικής επιρροής. Η εθνική ταυτότητα και κουλτούρα δεν αποτελούν παρωχημένα στοιχεία. Αποτελούν δείγματα ανάπτυξης πολιτισμού, διαφορετικού ίσως από άλλους, αλλά πάντως πολιτισμού! Απαξιώνοντας κάθε εθνική ιδιαιτερότητα, απλώς δημιουργείς συνθήκες πολιτικής ριζοσπαστικοποίησης.