Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά: η βία δε διαθέτει μονάχα σωματική διάσταση. Διαθέτει και λεκτική, ψυχολογική. Η βία δεν αποτελεί απλή παράνομη πράξη. Θεωρείται – τουλάχιστον θα έπρεπε – καταδικαστέα και σε ευρύ κοινωνικό επίπεδο. Η βία δεν έχει χρώμα, κόμμα, μοναδική προέλευση. Βία κόκκινη, μαύρη, μπλε, πράσινη, πορτοκαλί, βία κομμουνιστική, βία φασιστική, η βία είναι πάντα βία.
Αυτό που είδα εγώ στην εκπομπή του ΑΝΤ1 ήταν η πρόκληση βίας και η λεκτική βία (από πλευράς των εκπροσώπων ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ), και η χρήση σωματικής και λεκτικής βίας (από πλευράς του εκπροσώπου της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ).
Αν καταδικάζουμε τη βία – και όταν λέω βία, εννοώ ΚΑΘΕ μορφή της – τότε όλοι – κι όταν λέω όλοι, εννοώ ΟΛΟΙ! – οι εμπλεκόμενοι στο επεισόδιο πρέπει να τιμωρηθούν από το νόμο, να καταδικαστούν στη συνείδηση της κοινωνίας, να αποδοκιμαστούν στα πλαίσια της δημοκρατικής πολιτικής δράσης.
Ο αντίλογος της βίας δεν μπορεί ποτέ να είναι η βία. Είναι ο διάλογος, είναι η παράθεση επιχειρημάτων, είναι η διαμόρφωση υγιούς πολιτικής δράσης, είναι η προάσπιση των θεσμών της δημοκρατίας, είναι ο σεβασμός στην ύπαρξη του άλλου – αυτό που ονομάζεται «ηθική ελευθερία».
Αν σ’ αυτόν τον τόπο χάθηκε τόσο η έννοια του σεβασμού, η έννοια του διαλόγου, η έννοια της σύννομης και, ταυτόχρονα, κοινωνικά αποδεκτής συμπεριφοράς... Αν σ’ αυτόν τον τόπο ξεχάστηκε εντελώς η χριστιανική ηθική, το αρχαιοελληνικό φιλότιμο (η αιδώς)... Αν σ’ αυτόν τον τόπο, η κάθε μορφή βίας πρωταγωνιστεί στην πολιτική ζωή, τότε αυτός ο τόπος απώλεσε την ελπίδα του, αυτή η χώρα εάλω εδώ και καιρό. Απλώς δεν το έχουμε συνειδητοποιήσει ή δε θέλουμε να το παραδεχτούμε ακόμα...
